Od kilku tygodni zaczyna jawić się we mnie pewna refleksja. Mam wrażenie, że im więcej książek przepływa przez moje ręce, tym bardziej są one do siebie podobne. Widzę utarte schematy, wzorce fabuły, niezaskakujące sposoby zaskoczenia czytelnika czy też kreacje postaci. Wielokrotnie spotykam się z sytuacją, gdy czytając książkę określonego gatunku wiem co mnie czeka – i to do tego stopnia, że w pewnym momencie sama mogę sobie układać dalszy ciąg. Ze względu na to, iż w ostatnim czasie pochłaniam dość dużo polskich pozycji, w większości autorów debiutantów, zrodziła się we mnie potrzeba świeżej nuty. Poczułam potrzebę lekkości, nowego podejścia do twórczości literackiej. Czegoś – co po przeczytaniu książki pozwoli mi na stwierdzenie: WOW! Tego jeszcze nie widziałam. Z takim właśnie nastawieniem sięgam po powieść Moniki Matusik „Przegapić życie”. Pierwsze, co przykuwa moją uwagę, to krótki opis autorki na okładce książki. Mimowolnie pojawia się we mnie pewien stopień zaintrygowania i radosnego niepokoju. Nie pozostaje mi nic innego, tylko sprawdzić, jaką wartość niesie za sobą przyciągający opis zarówno książki, jak i autorki.

Akcja powieści snuje się wokół losów Amelii, kobiety, którą poznaję jako pacjentkę szpitala psychiatrycznego. Trafia do tego miejsca w następstwie tragedii, która ją spotyka. Umysł Amelii podpowiada jej, że bezpośrednią przyczyną było samobójstwo ukochanego, po którym jej życie rozsypało się w drobny mak. Czy jednak na pewno? Kluczowym w tej powieści jest bowiem to, co dzieje się w głowie bohaterki. We wspomnieniach, które przedstawia zaczynają pojawiać się paradoksy i niedomówienia. Jak bardzo zwodzić może własny umysł? Czy człowiek może żyć w przekonaniu o czymś, co pewnego dnia okazuje się złudnym cieniem rzeczywistości? Doskonałym, a także wprowadzającym w książkę lekkość i świeżość zabiegiem jest dwutorowość fabuły. Chwile, kiedy czytelnik ma do czynienia z Amelią tu i teraz, na oddziale szpitala, przeplatają się jej wspomnieniami oraz opowiadaną przez nią historią. Początek powieści pozwala tylko na stawianie pytań i próbę domyślania się związków przyczynowo-skutkowych, z czasem fabuła przynosi odpowiedzi na stawiane pytania oraz wyjaśnienie, co tak naprawdę kryje serce i ciało kobiety.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/przegapic-zycie-monika-matusik/

Od kilku tygodni zaczyna jawić się we mnie pewna refleksja. Mam wrażenie, że im więcej książek przepływa przez moje ręce, tym bardziej są one do siebie podobne. Widzę utarte schematy, wzorce fabuły, niezaskakujące sposoby zaskoczenia czytelnika czy też kreacje postaci. Wielokrotnie spotykam się z sytuacją, gdy czytając książkę określonego gatunku wiem co mnie czeka – i to...