Nie wiem, może miałam zły dzień na czytanie tej książki, ale zdecydowanie była dla mnie za bardzo "ckliwa". Ja rozumiem, melodramat, ale w tej książce trudno było znaleźć fragmenty wywołujące uśmiech na twarzy, równoważące ilość smutku i cierpienia. Tak więc przez ponad połowę książki trochę się męczyłam z główną bohaterką Kate, która po dwóch latach od gwałtu nadal cierpi i nie dopuszcza nikogo do siebie, żeby jej pomógł, bo nikt, nawet jej chłopak Beau o tym nie wiedział. Dopiero gdy pojawia się w miasteczku Asher, który powierza jej swoją tajemnicę, ona również staje się wylewna. On jest tym, który potrafił ją uleczyć, sprawić, że padający deszcz już nigdy nie będzie kojarzyć jej się z tym traumatycznym wydarzeniem. Pojawił się na chwile w jej życiu po to, żeby ją uratować. Zrobił to, czego nie udało się uczynić Beau - dotarł do niej, sprawił, że mu zaufała i się przed nim otworzyła i zakochała.
O ile pierwsza połowa jest smutna, to druga połowa książki jest bardzo dramatyczna, zdecydowanie nie należy czytać tej książki, jak się jest w złym nastroju. Znalazłam też tu małe nawiązanie do "PS Kocham cię" - pozostawione liściki na serwetkach. Gdyby autorka napisała książkę lepszym stylem, nie rozwlekła tak tej pierwszej części, dodała szczyptę humoru, to byłaby to naprawdę rewelacyjna pozycja, a tak jest dla mnie tylko bardzo dobra z minusem.
No i potwierdzona została na koniec oczywista prawda, że nie należy dusić tragedii w sobie, bo będą zżerały cię od środka, należy pozwolić wyjść im na zewnątrz.

Nie wiem, może miałam zły dzień na czytanie tej książki, ale zdecydowanie była dla mnie za bardzo "ckliwa". Ja rozumiem, melodramat, ale w tej książce trudno było znaleźć fragmenty wywołujące uśmiech na twarzy, równoważące ilość smutku i cierpienia. Tak więc przez ponad połowę książki trochę się męczyłam z główną bohaterką Kate, która po dwóch latach od gwałtu nadal cierpi...