Pisemna relacja z trzymiesięcznej podróży młodego autora mnie osobiście nieco rozczarowała. Liczyłam na wciągającą opowieść pełną anegdot, humoru i finezji. O paru ciekawszych miejscach czy przygodach oczywiście można było poczytać, przeważnie jednak spotykałam się z powtarzalnymi suchymi opisami takich czynności jak pakowanie, spanie, jedzenie i łapanie stopa oraz tego, jak tanio, bądź za darmo udało się zjeść obiad. Język zaś był mało fantazyjny i przepełniony kolokwialnym słownictwem.
Owszem, autor wydaje się być sympatyczną i optymistycznie nastawioną do życia osobą, jednak mam wrażenie, że nie do końca otwartą na przyjmowanie świata takim jakim on jest, czyli podziwiania kolorytu bez patrzenia nań przez pryzmat własnych ocen i przekonań.
Osobliwy jest również stosunek do pieniędzy. Rozumiem, że budżet był bardzo ograniczony, jednak ciągłe tego podkreślanie stało się męczące.
Co mi się podobało to idea przyświecająca podróży, czyli wymiana pocztówek między dziećmi z Europy, a tymi w krajach odwiedzanych przez Przemka. To były najfajniejsze fragmenty książki. Widać, że autor podchodził do tego projektu z sercem i zaangażowaniem. Ponadto warta poznania jest historia ubogiej rodziny z Kirgistanu, dla której podróżnik, w ramach wdzięczności za gościnę, zorganizował zbiórkę rzeczy i pieniędzy. I to tym społecznym wymiarem, a nie swoim sposobem podróżowania autor zainspirował mnie najbardziej. Oby więcej takich projektów!

Pisemna relacja z trzymiesięcznej podróży młodego autora mnie osobiście nieco rozczarowała. Liczyłam na wciągającą opowieść pełną anegdot, humoru i finezji. O paru ciekawszych miejscach czy przygodach oczywiście można było poczytać, przeważnie jednak spotykałam się z powtarzalnymi suchymi opisami takich czynności jak pakowanie, spanie, jedzenie i łapanie stopa oraz tego,...