Gdy skończyłam ostatni rozdział "Pani Bovary", pierwszą myślą jaka przyszła mi do głowy, było: czemu, do pioruna, przyjaciółka Stefci Ćwiek ze "Stefci Ćwiek w szponach życia", radziła bohaterce przeczytanie właśnie historii Flauberta? Bowiem lektura średnio nadaje się na pocieszenie dla samotnej, wrażliwej singielki (to wciąż o Stefci), no chyba, że miałaby być drogowskazem do przekonań, iż należy poddawać się pragnieniom, wiarołomstwo zawsze znajdzie wymówkę a dziećmi i rodziną, nie należy zanadto zaprzątać sobie głowy.
Tytułowa bohaterka (tym razem piszę o pani Bovary), wywarła na mnie jak najgorsze wrażenie. Choć może znalazłyby się dla niej okoliczności łagodzące. Emma miała okropnego pecha, żyjąc w swoich czasach lawirowała skrępowana konserwatywną obyczajowością, w której nie mogła znaleźć ujścia dla swej natury. Gdyby żyła dzisiaj, mogłaby robić to, na co ma ochotę nie zakładając rodziny i nikogo nie krzywdząc. Przykład jej życia udowadnia, że jeśli ktoś zmusza się do wykonywania roli społecznej, w której się nie odnajduje, koniec zawsze będzie smutny, z ofiarami po drodze. Podobne refleksje przychodziły mi na myśl pod adresem jednej z bohaterek powieści "Godziny". I tam, i u Flauberta mamy do czynienia z kobietami, które wpadły w pułapkę, do wyjścia z której prowadził trudny, żeby nie powiedzieć, niemoralny wybór.
Lektura "Pani Bovary" to zajęcie prowokujące do refleksji. Polecam również męskiej części czytelników. Ciekawa jestem jakbyście ocenili Emmę.

Gdy skończyłam ostatni rozdział "Pani Bovary", pierwszą myślą jaka przyszła mi do głowy, było: czemu, do pioruna, przyjaciółka Stefci Ćwiek ze "Stefci Ćwiek w szponach życia", radziła bohaterce przeczytanie właśnie historii Flauberta? Bowiem lektura średnio nadaje się na pocieszenie dla samotnej, wrażliwej singielki (to wciąż o Stefci), no chyba, że miałaby być drogowskazem...