Do przeczytania "Dzień dobry, kochanie!" skłonił mnie napis na okładce: historia romantyczna jak "Jeden dzień". Po tej książce więcej nie uwierzę w obietnice na okładce, zwłaszcza porównujące powieść do innej bardzo dobrej książki.

Myślałam, że będzie fajnie. Bo Włochy i do tego Emilia-Romania, mój ulubiony region we Włoszech (nie ze względu na nazwę). Bo miało być o przyjaciołach, których relacja zamieni się w coś głębszego. Bo o miłości pokonującej czas i odległość. Strasznie się rozczarowałam.

Bohaterowie byli z gatunku tych, co sami nie wiedzą czego chcą. Lorenzo jakoś się jeszcze obronił ale Agnese tak mnie denerwowała, że miałam ochotę nią potrząsnąć. Robiła z siebie taką ofiarę losu. Lorenzo był tylko trochę od niej lepszy, chociaż zwracanie się do Agnese imieniem Nina, tylko dlatego, że jej własne mu się nie podoba uważam za słabe.

Również te części powieści, które rozgrywają się w Polsce też wypadają słabo, bo autorka raczej skrytykowała nasz kraj i społeczeństwo. Odniosłam wrażenie, że raczej nigdy w Polsce nie była, a jej wiedza o Polakach opiera się na stereotypach.

Co do hasła z okładki o podobieństwu do "Jednego dnia" to nijak się to do rzeczywistości. Bo to, że bohaterowie spotykają się co kilka lat trudno uznać za podobieństwo, które czyniłoby "Dzień dobry, kochanie!" za historię tak samo romantyczna jak "Jeden dzień", nie była tak bardzo smutna i wzruszająca. Dla mnie to kompletnie różne powieści i nawet poprzez zasugerowanie podobieństwa ja go nie zauważyłam.

Jest to najzwyczajniejsze romansidło, nic specjalnego. Dobre do poczytania na plaży (byle nie włoskiej).

Do przeczytania "Dzień dobry, kochanie!" skłonił mnie napis na okładce: historia romantyczna jak "Jeden dzień". Po tej książce więcej nie uwierzę w obietnice na okładce, zwłaszcza porównujące powieść do innej bardzo dobrej książki.

Myślałam, że będzie fajnie. Bo Włochy i do tego Emilia-Romania, mój ulubiony region we Włoszech (nie ze względu na nazwę). Bo miało być o...