"Niby nic się nie zmieniło od wczoraj, zaszła tylko drobna różnica. W tej właśnie chwili jesteśmy zajęci umieraniem."

Stu chłopców wyrusza w doroczny marsz - co może być w tym przerażającego? Przecież ich jedynym zadaniem jest iść przed siebie, są młodzi i w pełni sił, więc to dla nich pestka.
Nawet po przeczytaniu w opisie, że marsz skończy się tam, gdzie padnie przedostatni z nich, nadal nie odczuwamy nic poza zdziwieniem, że King wybrał sobie taki nudny i monotonny temat jak marsz. Stawianie jednej nogi za drugą. Rzecz prawie tak naturalną jak oddychanie...

Dopiero kiedy pierwszy z zawodników straci siły i po trzech ostrzeżeniach po prostu zostaje odstrzelony zaczynamy patrzeć na ten marsz inaczej. Wtedy właśnie pojawiają się pytania - kto przy zdrowych zmysłach zgodziłby się żeby wystartować w czymś takim? A jednak co roku nie brakuje zgłoszeń... W trakcie tej wędrówki poznajemy wielu z nich oraz powody ich decyzji. Zżywamy się z bohaterami i mozolnie brniemy z nimi dalej, noga za nogą.

Ta książka jest... pokręcona. Nie znajduję na chwilę obecną lepszego określenia. Sięgając po nią spodziewałam się wielu rzeczy, ale nie tego co w niej było. To co wydawało mi się za proste okazało się właśnie najbardziej przerażające.

"Niby nic się nie zmieniło od wczoraj, zaszła tylko drobna różnica. W tej właśnie chwili jesteśmy zajęci umieraniem."

Stu chłopców wyrusza w doroczny marsz - co może być w tym przerażającego? Przecież ich jedynym zadaniem jest iść przed siebie, są młodzi i w pełni sił, więc to dla nich pestka.
Nawet po przeczytaniu w opisie, że marsz skończy się tam, gdzie padnie...