Gdy byłam mała często dręczył mnie koszmar, w którym goniła mnie ogromna ciężarówka bez kierowcy. W końcu wpadałam do jakiegoś domu, ale samochód go rozwalał. Potem ten sen przestał mnie nawiedzać, ale kiedy dowiedziałam się o książce "Christine", nie paliłam się do czytania w obawie, że koszmar może wrócić. Teraz w końcu się przełamałam. I co? Nic. Wyczyny Christine nie zrobiły na mnie większego wrażenia. Za to wnikliwe obserwacje psychologiczno-socjologiczne Kinga jak najbardziej. Szczególnie za każdym razem, gdy na stronach książki pojawiał się niejaki Buddy Repperton, musiałam walczyć ze sobą, żeby nie odłożyć książki. Takie postacie przerażają mnie bardziej niż wszystkie wymyślone straszydła. Bo nie ma nawiedzonych samochodów. A tacy Reppertonowie są. Niestety. W ogóle z tą książką miałam kłopot, jaki często mam z książkami Kinga. Otóż wkurza mnie to, że często jego czarne charaktery są tak okropne, że prawie nie da się o nich czytać, za to pozytywni bohaterowie (jak w tym przypadku Dennis) są tak nijacy, że nie udaje mi się ich ani trochę polubić. Na szczęście główny bohater, Arnie, wzbudził moją sympatię.

Gdy byłam mała często dręczył mnie koszmar, w którym goniła mnie ogromna ciężarówka bez kierowcy. W końcu wpadałam do jakiegoś domu, ale samochód go rozwalał. Potem ten sen przestał mnie nawiedzać, ale kiedy dowiedziałam się o książce "Christine", nie paliłam się do czytania w obawie, że koszmar może wrócić. Teraz w końcu się przełamałam. I co? Nic. Wyczyny Christine nie...