Takiego zakończenia trzeciego tomu na pewno się nie spodziewacie. Nawet jeśli zobaczyliście trzeci sezon serialu. Nie dam Wam spoilerów, ale i tak się niczego nie spodziewacie! Koniec. Kropka.

Druga część trzeciego tomu trochę przymula. U Aryi nudy (podróżuje z Psem), u Dany nudy (podbija miasta), Stannic ciągle siedzi na Smoczej Skale. Jedynie Jon Snow przygotowuje się do odparcia najazdu Dzikich na Czarną Twierdzę, Samwell wraca do domu, Sansa postanawia uciec z Królewskiej Przystani, a Tyrion czeka sobie spokojnie na śmierć.

I mimo tego, że akcja powieści zdecydowanie zwalnia, to poleje się krew i posypią się trupy. Ta część będzie kluczowa dla rozwoju dalszych wypadków. Nawet jeśli macie już dość,to nie możecie jej ominąć.

Kunszt literacki Martina pozostaje ciągle na tym samym poziomie. Nie potrafię wyjść z podziwu dla bogactwa świata przedstawionego, dla historii rodów i pięknych legend. Przez myśl przebrnęło mi nawet spostrzeżenie, że Pieśń Lodu i Ognia jest lepsza od tolkienowskiego Silmarilionu... Na dużą uwagę zasługują bohaterowie-każdy z nich jest inny i Martinowi udaje się dostosować narrację do osobowości postaci, z punktu widzenia której historia jest opowiadana. Chapeau bas, Panie Martin!
Pozostaje mi sięgnąć po czwarty tom.

Takiego zakończenia trzeciego tomu na pewno się nie spodziewacie. Nawet jeśli zobaczyliście trzeci sezon serialu. Nie dam Wam spoilerów, ale i tak się niczego nie spodziewacie! Koniec. Kropka.

Druga część trzeciego tomu trochę przymula. U Aryi nudy (podróżuje z Psem), u Dany nudy (podbija miasta), Stannic ciągle siedzi na Smoczej Skale. Jedynie Jon Snow przygotowuje się do...