Patrzę się 15 minut w to zasrane, białe pole i chyba zapomniałem jak pisze się słowa. Zacznę chyba tak, że nowego Żulczyka zacząłem czytać jak wjeżdżałem pociągiem do Wawy, a na słuchawkach miałem Earla Sweatshirta. W drodze powrotnej nie było co czytać. Dziwi tym bardziej, że pojechałem do znajomych, długi weekend, siekierka.

Generalnie podczas tych paru dni cały cały czas miałem gorączkę, potworne zakwasy, zgubiłem portfel, chodziłem głodny, niewyspany, co wieczór kilka promili we krwi, ze dwa razy rzygałem z balkonu do rynny. I dodatkowo cierpiałem na czytanie "Ślepnąc od świateł".


Język powieści jest mocny, hłaskowski, wzbogacony pięknymi, nihilistycznymi wizjami, które nie rażą surrealizmem; Żulczyk w metaforach, porównaniach, dygresjach przebija najlepszych raperów i w ogóle sam ma mocno hiphopową frazę; fabuła jest prosta, ale zwrotów akcji wystarczyłoby na hollywoodzki hicior, a przemyślenia, cytaty i w ogóle cała intelektualna strona to chyba najmocniejszy punkt tego pisania. Zdecydowanie najbardziej nihilistyczna rzecz, jaką czytałem od dawna. Generalnie większość nihilistycznych dzieł nie robi wrażenia, bo są oderwane od rzeczywistości- Żulczyk na swój nihilizm ma argumenty, ma całą Warszawę, ma jej chodniki, okna i mury, które zgodnie przytakną, że tak właśnie jest, że tak właśnie żyjemy, że jesteś wierny dopóki ci się to opłaca, że kiedy nikt nie patrzy, zaczynasz się szmacić, by potem jak gdyby nigdy nic zmyć rzygi z butów, zarzucić marynarkę na bary i udawać grzecznego chłopca albo analogicznie porządną dziewczynkę.

Jeśli czytasz "Ślepnąc od świateł" w tramwaju, potem idziesz ulicą i patrzysz na przejeżdżające samochody- jesteś pewny, że jednym z nich tnie Jacek, żeby dostarczyć komuś pare gramów. Że Warszawa żyje, że pod chodnikami gromadzi się bulgoczące błoto, które chce cię wchłonąć.

Książka robi psychice to, co grypa w parze z alkoholizacją robi ciału. Czujesz ból fizyczny w tym samym momencie, co przekopany Jacek. Aha, i nie bez powodu dałem na początku tego niewymiernego pisania namiary na Earla. Singiel jego płyty "Doris" zaczyna się tak:

Something sinister to it
Pendulum swinging slow, a degenerate moving
Through the city with criminal stealth, welcome to enemy turf
Harder than immigrants work, golf is stitched into my shirt
Get up off the pavement brush the dirt up off my psyche
Psyche, psyche.


niby mieszać nie wolno, ale "Ślepnąc od świateł" smakuje najlepiej z "Doris" Earla i "Maad city" Kendricka Lamara, coś jak alkohol z kokainą. Obie płyty klimatem, dziwnym chłodem i brudem idealnie współgrają z książką.

Btw drugie wielkie arcydzieło polskiej literatury po "Morfinie", jeśli idzie o ostatnie lata

10/10

Patrzę się 15 minut w to zasrane, białe pole i chyba zapomniałem jak pisze się słowa. Zacznę chyba tak, że nowego Żulczyka zacząłem czytać jak wjeżdżałem pociągiem do Wawy, a na słuchawkach miałem Earla Sweatshirta. W drodze powrotnej nie było co czytać. Dziwi tym bardziej, że pojechałem do znajomych, długi weekend, siekierka.

Generalnie podczas tych paru dni cały cały...