W ogóle mnie ta proza nie bierze, chociaż z tego co widzę mój głos wyłamuje się ze zgodnego chóru pochlebców. Nie wiem, może za dużo wielkich książek czytałam, może jestem za stara na taki typ bohatera, ale nie mogłam na ani moment oprzeć się wrażeniu, że jakiś dwudziestolatek prawi morały o życiu niezbyt rozgarniętemu nastolatkowi. Chwilami pretensjonalne, niektóre metafory niecelne, a ogólnie jakieś takie popowe/tanie. To nie jest literatura piękna, tylko przydługie czytadło. Szkoda, bo znając debiut myślałam, że Jakub pójdzie w inną stronę. Najbardziej irytująca jest ta maniera bon motów pod postacią dosyć banalnych diagnoz. A warszawa to, a oni tamto, a my to, a wy jeszcze coś innego- a nic mnie to nie obchodzi. Lepsza Syrwid, lepszy Nahacz. Kuba jest fajny, bo wie że nie jest wielkim pisarzem (wywiady), wydaje się normalsem, dosyć przystojny, ale niech się nie wzbrania, że nie pisze literatury popularnej, bo pisze. Moja dosyć niska ocena wynika z faktu, że nastawiłam się na bardziej dorosły i wyrafinowany kawał historii, a tu znowu do młodzieży okiem mruganie. Niemniej jednak w swojej klasie jest to na pewno książka wyróżniająca się in plus.

W ogóle mnie ta proza nie bierze, chociaż z tego co widzę mój głos wyłamuje się ze zgodnego chóru pochlebców. Nie wiem, może za dużo wielkich książek czytałam, może jestem za stara na taki typ bohatera, ale nie mogłam na ani moment oprzeć się wrażeniu, że jakiś dwudziestolatek prawi morały o życiu niezbyt rozgarniętemu nastolatkowi. Chwilami pretensjonalne, niektóre...