Żebyśmy się zrozumieli - podziwiam Maję Sontag za to, że zdecydowała się na podróż dookoła świata, że spełnia swoje marzenia i że przeżyła z pewnością przygodę życia. To odważna kobieta, która poradziła sobie sama w dalekich krajach, często z dala od cywilizacji, w sytuacjach podbramkowych. Tak, za to ją podziwiam. Ale...

...ale Maja Sontag to nie pisarka. A ta książka to naprawdę nic szczególnego. Czasami mam wrażenie, że Maja nie miała już o czym napisać, więc pisała o bzdurach. Czasami? Oj, chyba jestem zbyt łagodna. Często. Zdecydowanie chętniej poczytałabym o ludziach, kulturze, zwyczajach - tego przewodniki nie oferują, a Maja miała niepowtarzalną okazję poznać to wszystko na własnej skórze - niż o jej przygodach transportowych. O tym, jak jechała z lotniska na lotnisko, jak się prawie spóźniła. Ok, to może i jest ważne na daną chwilę, w dzienniku można zapisać - ale już nie w książce dla szerokiej publiczności. Nie rozumiem też, jak może to pomóc przyszłym podróżnikom. Biegłam, biegłam spóźniona, ale dobiegłam - jaki z tego wniosek? Miałam szczęście. Chyba nie ma się czym chwalić. Mogłabym podać i inne przykłady, ale po co? Dziewczyna spełniła marzenie, wyjechała w świat i super, wezmę z niej przykład. A o książce zapomnę.

A więc - podziwiam odwagę, zazdroszczę wrażeń, ale książka wypada przy tym blado.

Żebyśmy się zrozumieli - podziwiam Maję Sontag za to, że zdecydowała się na podróż dookoła świata, że spełnia swoje marzenia i że przeżyła z pewnością przygodę życia. To odważna kobieta, która poradziła sobie sama w dalekich krajach, często z dala od cywilizacji, w sytuacjach podbramkowych. Tak, za to ją podziwiam. Ale...

...ale Maja Sontag to nie pisarka. A ta książka to...