Jako ignorant polityczny nie zorientowany w aktualnościach oceniam książkę Michnika tylko pod kątem zawartych w niej poglądów, podejścia do poglądów innych, a także stosunku do historii i nastawienia do przyszłości. Ocena wzorowa. Dla takich Michników chętnie kupiłbym telewizor i go używał, bo to typ człowieka, który cudem pomnożony prowadziłby ze swoimi klonami fascynujący i jak najbardziej uczciwy spór.

Michnik jako osobowość pluralna w każdym calu, sprzeczna wewnętrznie i ciągle żywo wypatrująca przychylnych wiatrów, by utrzymać obrany kurs, jest przykładem niezmiernie rzadkim w Polsce. Demokracja, jak mówi, jest sztuką kompromisu, a liberał rozumie, że w każdej postawie jest jakaś cząstka racji i stąd płynie głębokie zrozumienie inności oraz wola podejmowania dyskusji z każdym bez wyjątku. To wzór intelektualisty, bo rozmontowuje problemy na płaszczyźnie immanentnej. Ktoś kiedyś powiedział "dobrze postawiony problem, to problem rozwiązany", taka jest właśnie funkcja Michnika intelektualisty. Niestety niewdzięczna, bo gdy przeciętny człowiek poczuje, że pod wpływem kogoś innego zaczyna myśleć, od razu poczytuje to za manipulację, a gdy za słowami nie idą konkretne czyny, wówczas znajduje pustosłowie i zdradę.

Lektura sugeruje prawdziwe, wieczne, głębinowe problemy, do których żadne huczne akcje nawet się nie zbliżają. Dystans pomiędzy wydarzeniami politycznymi kraju, a cichą pracą Michnika jest taki, jak między intencją trylogii Sienkiewicza, a intencją "Kosmosu" Gombrowicza.

Jako ignorant polityczny nie zorientowany w aktualnościach oceniam książkę Michnika tylko pod kątem zawartych w niej poglądów, podejścia do poglądów innych, a także stosunku do historii i nastawienia do przyszłości. Ocena wzorowa. Dla takich Michników chętnie kupiłbym telewizor i go używał, bo to typ człowieka, który cudem pomnożony prowadziłby ze swoimi klonami fascynujący...