UWAGA!
Jeżeli nie czytałeś pierwszego tomu trylogii Grisza to będzie lepiej jeżeli nie przeczytasz tej recenzji, ponieważ w recenzji mogą pojawić się sprawy, które mogą Wam zaspoilerować wydarzenia i częściową akcję, jaka odbyła się w „Cieniu i kości”. Przez tę uwagę nie czuję się winny za jakiekolwiek spoilery dot. tomu poprzedniego (pierwszego).
Alina Starkow, Przyzywaczka Słońca, zniewolona niegdyś przez Darklinga, teraz razem z Malem próbuje ułożyć swoje życie od nowa. Stopniowo im się to udaje. Po mału zbierają pieniądze na podróż do innego kraju, by nikt tam nie wiedział kim są. Jednak pewnego dnia do domu, w którym zatrzymali się Alina i Mal wkraczają ludzie Darklinga. Zabierają ich. Wyruszają w kolejną podróż statkiem. Ale po co? Czy po kolejny wzmacniacz? Ale przecież Przyzywaczka ma już swój talizman… Więc w jakim celu wypływają w najbardziej niebezpieczne zakątki Morza Prawdziwego?
Leigh Bardugo w kontynuacji przygód bohaterów, wprowadziła kilka nowych postaci, o których było tylko wspomniane w pierwszym tomie. Było to bardzo trafne rozwiązanie, bo znacznie urozmaiciło akcję. Takie osoby jak Mikołaj, czy Tamar ze swoim bratem wniosły do powieści powiew świeżości i niepewności. Jednak Alina nie zakończyła swoich rozterek z dotychczasowymi personami, takimi jak Darkling, Apparat, Baghra… Te tematy cały czas są nie rozwiązane i okryte cieniem zagadki, co daje czytelnikowi poczucie, że nie może się doczekać co dalej się zdarzy. Ja sam czytałem tę książkę w nocy i jeżeli zacząłem czytać około 18 to spać poszedłem dopiero po czwartej nad ranem, ponieważ tej książki nie da się tak po prostu zostawić.
Jednak moja ocena tej książki jest równa 9/10. Zapewne chcielibyście mnie zapytać „Ale dlaczego?”. I to właśnie jest powiązane z polskim wydaniem tej powieści. Jestem bardzo przewrażliwiony na punkcie ortografii i „zjadania” liter w wyrazach, a że tutaj było ich naprawdę sporo. Nie mam pojęcia z jakiego powodu to wynika, jednak podejrzewam, że wszystko wydarzyło się z powodu braku korekty. Przyszło mi to na myśl kiedy przeglądałem książkę i nie zauważyłem, aby było tam zaznaczone kto sprawował korektę. W pierwszym tomie również były takie potknięcia, jednak wtedy bardziej wczułem się w fabułę, a teraz kiedy już wiedziałem o co mniej więcej chodzi, to natrafiłem na częste błędy takie jak: „A to niby dlaczego – wycedziłem” (powiedziała Alina) lub „Och, Mikołaj będzie zachwycon.” (?!). Tak więc to taka mała uwaga…
Mimo wszystko historia jest wspaniała i warto się z nią zaznajomić, oczywiście najpierw z pierwszym tomem. A ten jeden punkcik musiałem odjąć, ponieważ nie byłbym sobą, gdybym tego nie zrobił. Z pewnością przeczytam oczywiście trzeci tom i mam nadzieję, że nie znajdę tam tylu uwag (błędów). Polecam tę książkę wszystkim miłośnikom książek młodzieżowych i fantasy.
więcej recenzji na www.zaksiazkowani.pl

UWAGA!
Jeżeli nie czytałeś pierwszego tomu trylogii Grisza to będzie lepiej jeżeli nie przeczytasz tej recenzji, ponieważ w recenzji mogą pojawić się sprawy, które mogą Wam zaspoilerować wydarzenia i częściową akcję, jaka odbyła się w „Cieniu i kości”. Przez tę uwagę nie czuję się winny za jakiekolwiek spoilery dot. tomu poprzedniego (pierwszego).
Alina Starkow,...