Otwieram pierwszą stronę książki, a już na mojej ręce ląduje jeden z najdroższych zegarków świata. Na stronie drugiej zostałem ubrany w markowy garnitur wart kilkadziesiąt tysięcy dolarów. Kolejna kartka materializuje mi willę, a następna – arcykosztowne samochody. Jachty, samoloty, piękne kobiety, wytrawne alkohole oraz szacunek krajowej elity zyskałem po przewróceniu kolejnych stronic publikacji. Niektórzy by się tym zadowolili, ale nie ja. Jestem zachłanny i próżny, więc z nieukrywaną nonszalancją przewracam kolejną paginę, na której czeka mnie niemiła niespodzianka. Wpadłem w pułapkę FBI i już nigdy nie wrócę do swojego dawnego, wytwornego życia. Przeholowałem, a teraz muszę ponieść tego konsekwencje. Nazywam się Jordan Belfort i – nazywając rzeczy po imieniu – wpadłem po uszy w gnój.

„Wilk z Wall Street” był pozycją nadzwyczaj udaną, mieszczącą w sobie świetne postaci i humor, ukazującą destrukcyjne działanie pieniędzy. Jordan Belfort stał się moim niechlubnym autorytetem, upadłym aniołem moralności i przyzwoitości, kimś, kto wie, jak chwytać życie garściami i czerpać z niego to, co najlepsze. W „Polowaniu na Wilka z Wall Street” wciąż obcujemy z tą samą arogancką personą, lecz tym razem zmienił się wydźwięk samej powieści. Pierwsza część ukazywała człowieka uważającego się za wojownika giełdowego, herosa Wall Street, a przede wszystkim niezwyciężonego maklera. Gdy FBI chwyciło za widły i szturmem wtargnęło do życia Belforta, pojawiła się panika, paranoja i zwątpienie w swoją nieskończoną niezłomność. Dlatego też spowiedź głównego bohatera przeszła niemałą metamorfozę – jest dobitniejsza, bardziej osobista oraz widać w niej zalążek wyrzutów sumienia, co w przypadku zadufanego w sobie maklera wydawało się niemożliwe. Nie znaczy to jednak, że w książce zabrakło nieetycznego postępowania. Belfort wciąż potrafi zaskoczyć zachowaniem, a jego myśli są festiwalem bluźnierstwa, wiecznych orgii i jeszcze bardziej niemoralnych poczynań.

Książka trzyma poziom swojej poprzedniczki. Historia przyciąga czytelnika i nie pozwala oderwać się od siebie aż do samego końca. Niewątpliwym atutem powieści jest jej język i styl, który nie ucierpiał od czasów wydania pierwszej części, a który wręcz rozkwitł wulgarnością i nietuzinkowymi dowcipami i żartami. Niestety, czasami między wiersze wkrada się nuda i monotonia. Po świetnej rozrywce zaserwowanej czytelnikowi w „Wilku z Wall Street” nie jest to pożądany efekt, gdyż ten się po prostu tego nie spodziewa. Nuda w życiu Belforta? Przecież wydawało się to niemożliwe! Na szczęście jest to stan rzeczy, który występuje epizodycznie, więc ciągłość radości czytelniczej jest podtrzymywana i nieustannie pielęgnowana przez autora.

Kontynuacja ponownie przenosi czytelnika do krainy biznesu, seksu, narkotyków i innych wybryków, do których zdążył nas przyzwyczaić Jordan Belfort. Chociaż jest to książka bardziej stonowana, wciąż potrafi zaskoczyć i zaciekawić czytelnika. Uzależnić się od głównego bohatera nie jest trudno i niestety dla mnie jest już za późno. Dzięki „Polowaniu na Wilka z Wall Street” mogłem przeżyć niesamowitą przygodę, obserwować wzloty i upadki bogaczy oraz przenieść się na najbardziej prestiżową ulicę w Stanach Zjednoczonych. Polecam nie tylko miłośnikom pierwszej części powieści.

Damian Hejmanowski