Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W życiu bym się nie spodziewała, że czytając o zwyczajach godowych tykotków (gatunek chrząszcza) będę robić 'awwwww'. A jednak.

Świetna książka!

W życiu bym się nie spodziewała, że czytając o zwyczajach godowych tykotków (gatunek chrząszcza) będę robić 'awwwww'. A jednak.

Świetna książka!

Urzekła mnie opisana z czułością atmosfera Glenanów, archipelagu wysp i wysepek położonych na końcu końca świata, gdzie życie regulowane jest przez nieskażone jeszcze cywilizacją morze, a książeczkę z datami przypływów i odpływów każdy z mieszkańców nosi w kieszeni. Kameralne, małe miasteczka, gdzie każdy zna każdego, czas płynie nieśpiesznie, a przyjezdny mimo kilkuletniego pobytu wciąż jest obcym.

Zagadka kryminalna nie jest zbyt skomplikowana, ale szczerze mówiąc, w ogóle mi nie przeszkadzało. Główny bohater, komisarz Georges Dupin, jest jak powiew świeżego powietrza w zaśniedziałym moim zdaniem schemacie bohaterów powieści kryminalnych. Ci wszyscy detektywi, komisarze, policjanci, patrzący posępnie spode łba, owiani dymem papierosowym, z których co drugi ma problem z alkoholem, kolejny z lekami, niemal każdy ma zrujnowane życie osobiste bądź jest nieuleczalnym kobieciarzem. Jedyną używką Dupina jest kawa, a pasją życia praca. Jest wprost zachwycająco normalny, lubi dobrze zjeść, nie znosi wody (a średnio co kilka stron musi do niej wchodzić), jest uprzejmy wobec kobiet i ma w nosie swoich zwierzchników. Jest przy tym naprawde dobrym detektywem, skrupulatnym i dokładnym. Świetna postać, nie da się go nie lubić.

Czytało się wybornie, ostrzę sobie już zęby na kolejną książkę autora.

Jednak ostrzegam, jeśli szukasz w kryminałach wartkiej akcji, zawiłej fabularnie zagadki kryminalnej czy wyrazistego bohatera przeszukującego zatęchłe meliny ze spluwą w ręku - to nie jest książka dla Ciebie.

Urzekła mnie opisana z czułością atmosfera Glenanów, archipelagu wysp i wysepek położonych na końcu końca świata, gdzie życie regulowane jest przez nieskażone jeszcze cywilizacją morze, a książeczkę z datami przypływów i odpływów każdy z mieszkańców nosi w kieszeni. Kameralne, małe miasteczka, gdzie każdy zna każdego, czas płynie nieśpiesznie, a przyjezdny mimo...

Historia dwóch kobiet, które dzieli sto lat, a łączy dziennik latarnika z pewnej urokliwej zatoki w pobliżu Brisbane w Australii. Jak na przyzwoitą powieść obyczajową przystało, jest tu miłość (a nawet trzy), namiętności szarpiące bohaterami wespół z wichrami znad morza, tajemnicza tajemnica, dzielne i piękne kobiety, dzielni i przystojni mężczyźni, wredni niemilcy zagrażający ogólnemu szczęściu oraz pozytywne zakończenie zwieńczone nowo narodzonymi, różowiutkimi bobaskami.

Lekka, niewymagająca lektura, jakich tysiące. Nie ukrywam, nie jestem fanką tego typu literatury, czasem jednak takie książki też są potrzebne. Sądzę, że za tydzień nie będę już pamiętać fabuły "Zatoki Latarni", a z całą pewnością nie sięgnę po tę pozycję powtórnie. Bez większego wysiłku znajdę podobną.

Historia dwóch kobiet, które dzieli sto lat, a łączy dziennik latarnika z pewnej urokliwej zatoki w pobliżu Brisbane w Australii. Jak na przyzwoitą powieść obyczajową przystało, jest tu miłość (a nawet trzy), namiętności szarpiące bohaterami wespół z wichrami znad morza, tajemnicza tajemnica, dzielne i piękne kobiety, dzielni i przystojni mężczyźni, wredni niemilcy...