Agnieszka Turzyniecka napisała historię niezwykłą. To opowieść o pewnej zwyczajnej dziewczynie, Polce mieszkającej w Niemczech, opowieść, która tak naprawdę przytrafia się częściej, niż przeciętny człowiek może sobie zdawać sprawę. To opowieść o tym, jak wygląda świat osoby cierpiącej na depresję, nie zdającej sobie sprawę, że tak naprawdę cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową. Dziewczyna trafia do szpitala psychiatrycznego z własnej woli. Nie radzi sobie już sama ze sobą, depresja zdominowała jej życie, depresja jej to życie tak naprawdę zabrała. W szpitalu poznaje sama siebie, dzięki terapii uczy się nazywać swoje problemy, uczy się szukać przyczyn stanu, w jakim się znalazła. To książka niełatwa. Ale i dla osób cierpiących na depresję życie nie jest łatwe. Depresja to nie chwilowe zaburzenie nastroju. To nie smutek. To wszechogarniająca niemoc, poczucie braku sensu życia, beznadziei i braku jakiegokolwiek bodźca, który mógłby sprawić, że ot tak minie. To, co najbardziej rani i boli, to „Weź się w garść”, „Przecież masz dla kogo/czego żyć”, „Masz pracę, dach nad głową”, „O co ci chodzi”.. Osoba, która nie wie, czym jest depresja, nie zdaje sobie sprawy, w jak mroczny świat zapada się chory. Świat zaczyna przypominać gęstą, brunatną maź, w której nie da się oddychać, która zachłannie zabiera ostatnie ślady radości i poczucia własnej wartości. Świat, z którego jedynym wyjściem zdaje się być samobójstwo… Myśli samobójcze dominują całą rzeczywistość, planowanie, w jaki sposób można ze sobą skończyć, jest niemal jedyną podejmowaną aktywnością. Bohaterka opowieści, Marlena, sprawia wrażenie, jakby jednak nie do końca rozważała tę opcję. Istotne jest to, że zdecydowała się na leczenie, na szukanie pomocy, zanim było za późno…

Książka Agnieszki Turzynieckiej zabiera czytelnika w te mroczny świat. To wspaniałe studium tego, jak chory się czuje, jak wyglądają jego reakcje na leki, jak układają się jego relacje z otoczeniem. Książka pomimo tego, jak trudny temat porusza, napisana jest wspaniale – czyta się ją jednym tchem, nie jest się w stanie od niej oderwać. Serdecznie polecam!

Agnieszka Turzyniecka napisała historię niezwykłą. To opowieść o pewnej zwyczajnej dziewczynie, Polce mieszkającej w Niemczech, opowieść, która tak naprawdę przytrafia się częściej, niż przeciętny człowiek może sobie zdawać sprawę. To opowieść o tym, jak wygląda świat osoby cierpiącej na depresję, nie zdającej sobie sprawę, że tak naprawdę cierpi na chorobę afektywną...