Trzy zupełnie różne opowieści, trzy różne kobiety i różne style pisania.
Przyznaję, że najbardziej mi się podobała i do mnie przemawiała pierwsza historia. Kobiety, która spisywała swoje wspomnienia na bieżąco, która przeżyła prawdziwe oblężenie, a nie tylko dotknęły jej jakieś mniejsze niedogodności. Niektóre obrazy przez nią przedstawiane były bardzo brutalne. Z jej "tonu" wypowiedzi czuć było gniew, na męża, który podkradał jedzenie, na wszystkich ludzi: sklepikarzy, którzy oszukiwali na chlebie, na złodziei, którzy jeszcze na miejscu zjadali ukradziony chleb. W takich warunkach człowiek staje się bardzo samolubny. Budzi się zwierzęcy, pierwotny instynkt przetrwania. Najważniejsze jest tylko, czy ja mam co jeść, a potem myśli się o drugiej osobie.
W trakcie czytania śmiać mi się chciało z osób, które uważają chleb za najgorszą rzecz jaką można zjeść i zastępują go jakimiś substytutami. Tutaj ludzie śnili o chlebie, w myślach powtarzali tylko "chleb, chleb,...". Był podstawowym pożywieniem. A w dzisiejszych czasach stał się taki niedoceniany.

Trzy zupełnie różne opowieści, trzy różne kobiety i różne style pisania.
Przyznaję, że najbardziej mi się podobała i do mnie przemawiała pierwsza historia. Kobiety, która spisywała swoje wspomnienia na bieżąco, która przeżyła prawdziwe oblężenie, a nie tylko dotknęły jej jakieś mniejsze niedogodności. Niektóre obrazy przez nią przedstawiane były bardzo brutalne. Z jej...