Oblężone. Piekło 900 dni blokady Leningradu w trzech przejmujących świadectwach przetrwania

Literatura faktu -bardzo ciężko ją komentować. Bo każde słowa będą niczym w porównaniu z tym , co przeżyły te kobiety podczas 900 dni oblężenia Leningradu. Największe wrażenie wywarły na mnie wspomnienia pani Jeleny. Pisane gdzieś na skrawkach gazet i tapet , odzwierciedlały życie codzienne , brak podstawy naszego życia , czyli jedzenia ,srogą zimę oraz niewielkie przydziały chleba, które miały wystarczyć dla całej rodziny na cały dzień. Kobiety wspominają akty kanibalizmu ,całe szajki kradnące chleb coraz słabszym ludziom oraz kombinacje aby przeżyć kolejny dzień. Mocna literatura. Polecam.

Literatura faktu -bardzo ciężko ją komentować. Bo każde słowa będą niczym w porównaniu z tym , co przeżyły te kobiety podczas 900 dni oblężenia Leningradu. Największe wrażenie wywarły na mnie wspomnienia pani Jeleny. Pisane gdzieś na skrawkach gazet i tapet , odzwierciedlały życie codzienne , brak podstawy naszego życia , czyli jedzenia ,srogą zimę oraz niewielkie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka z serii Literatura Faktu PWN totrzy różne relacje kobiet, które przetrwały 900-dniowe oblężenie Leningradu w latach 1941-1944, kiedy to, jak wynika z szacunków, z głodu umarło około miliona ludzi.
Relacja nauczycielki Jeleny Koczyny, to dziennik głodu prowadzony przez młodą żonę i matkę na skrawkach papieru, marginesach gazet czy kawałkach tapet. Przerażające opisy głodujących ludzi, ojca wyjadającego dziecku ostatnie skrawki jedzenia, trupów na ulicach, zaniku wszelakich wartości, braku w mieście psów, kotów a nawet myszy, które były zjadane jak najlepszy rarytas.

Zapiski Olgi Bergholz - dziennikarki i poetki, różnią się od notatek poprzedniczki, ponieważ są odtwórcze, mają bardziej literacką formę, autorka bardziej skupia się na nieszczęśliwej miłości i swym życiu zawodowym podczas oblężenia. Jako pracownica Radiokomitetu miała dostęp do paczek, które czasami udawało się przemycić przez przerwy w blokadzie.

Trzecia z kobiet, Lidia Ginzburg, skupia się w swoich zapiskach na obserwacji zachowań ludzkich.
-" W swoich mieszkaniach ludzie walczyli o życie tak, jak walczą o przetrwanie w ekstremalnych warunkach polarnicy."
-"W Leningradzie zagrożenie było powszednie, systematyczne, obliczone w swojej systematyczności na umęczenie nerwów".

Książka z serii Literatura Faktu PWN totrzy różne relacje kobiet, które przetrwały 900-dniowe oblężenie Leningradu w latach 1941-1944, kiedy to, jak wynika z szacunków, z głodu umarło około miliona ludzi.
Relacja nauczycielki Jeleny Koczyny, to dziennik głodu prowadzony przez młodą żonę i matkę na skrawkach papieru, marginesach gazet czy kawałkach tapet. Przerażające opisy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia.

Dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia.

Pokaż mimo to

Pierwsze wspomnienia był bardzo poruszające... Tragiczne... Okrutne, obdzierające z godności, z człowieczeństwa. Dwa pozostałe nie za bardzo zrozumiałam. Były o wiele słabsze w swojej wymowie (a może za mocno się nastawiłam na opowieść rodem z pamiętnika, prostą i ukazującą więcej istotnych szczegółów życia w oblężonym Leningradzie?).

Z pierwszego opowiadania:
"Dziś sama poszłam po bułkę. Było jeszcze ciemno. Nocą padał śnieg. Na nim widniały ślady stóp prowadzące do sklepu z pieczywem. To znaczy, że nie będę pierwsza. Rzeczywiście, przed sklepem ustawiła się już spora kolejka. Czekałam długo. Mróz obłapił mnie i ział mi prosto w twarz. Ale tym razem nie cierpiałam zbytnio, grzałam się myślą, że wkrótce nakarmię Lenę (córkę). Wreszcie weszłam do sklepu. Kolejka wiła się w ciemnej czeluści sklepu (...) Wyciągnęłam rękę po bułkę. Ale czyjaś dłoń przechwyciła ją z rąk sprzedawczyni. Obejrzałam się błyskawicznie - człowiek stojący za mną żuł już moją bułkę. Skoczyłam ku niemu jak pantera i chwyciłam za gardło. Runął na podłogę. Upadłam razem z nim. Leżał na wznak i starał się wepchnąć sobie do ust całą bułkę. Jedną ręką złapałam go za nos i zwróciłam głowę na bok, drugą zaś wyszarpywałam bułkę z jego ust. Opierał się słabo. Ostatecznie udało mi się odebrać wszystko, czego nie zdążył przełknąć. Ludzie w milczeniu obserwowali nasze zapasy. Człowiek dźwignął się z podłogi, po czym odwinął się i zaczął ni z tego, ni z owego bić po twarzach najbliżej stojących. Mnie nie tknął. Być może nie kontaktował już całkowicie (...)
W domu:
Dima: "Daj kawałek".
Ja: "Nie dam i tak mam mało".
Kątem oka dostrzegłam, że jeden plasterek znika w jego rękawie.
Ja: "Połóż na miejsce!" - krzyknęłam wściekle.
Ale po pewnym czasie przeliczyłam - jednej brakowało. Przemilczałam to, upominanie go nie miało sensu..."

"Dzisiaj widziałam, jak wieziono do poradni cysterny z mlekiem sojowym. Ze zbiornika sączyła się cieniuteńka strużka. Ludzie kładli się na jezdni i ssali brudny śnieg skropiony mlekiem. Inni biegali w amoku po ciałach leżących, usiłując złowić strużkę szeroko rozwartymi ustami. Straszny wyraz ich twarzy!"

"Zaczęli dawać co nieco na kartki żywnościowe. Dostałam 250 gramów mięsa. Zjedliśmy je na surowo".

Pierwsze wspomnienia był bardzo poruszające... Tragiczne... Okrutne, obdzierające z godności, z człowieczeństwa. Dwa pozostałe nie za bardzo zrozumiałam. Były o wiele słabsze w swojej wymowie (a może za mocno się nastawiłam na opowieść rodem z pamiętnika, prostą i ukazującą więcej istotnych szczegółów życia w oblężonym Leningradzie?).

Z pierwszego opowiadania:
"Dziś sama...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzy relacje, jak różne!
Pierwsza najlepsza, ostatnia dobra, drugiej nie da się w mojej ocenie czytać. Gdyby wszystkie relacje były utrzymane w stylu pierwszej, książka dostałaby maksymalną ocenę, a tak tylko tyle.

Trzy relacje, jak różne!
Pierwsza najlepsza, ostatnia dobra, drugiej nie da się w mojej ocenie czytać. Gdyby wszystkie relacje były utrzymane w stylu pierwszej, książka dostałaby maksymalną ocenę, a tak tylko tyle.

Pokaż mimo to

Książka ta to opowieść z zamkniętego w blokadzie w latach 1941-43 przez Niemców Leningradu, w którym w tym czasie straciło życie około miliona ludzi, z czego większość z głodu, bo sowieckie władze nie mogły przecież oddać "miasta Lenina" wrogom. Więc trwało, a ludzie... cóż. "Ludzi u nas dużo". W książce mamy 3 osobne wspomnienia trzech kobiet, z czego najbardziej wstrząsające jest to pierwsze. Nie dlatego, że zawierało jakieś bardzo drastyczne sceny. To po prostu opis tego jak dzień po dniu głód odziera ludzi z człowieczeństwa, z wszelkich uczuć, gdy wszystko sprowadza się do tego by czymkolwiek napchać żołądek. Ojciec który zjada przydziałowy chleb swej malutkiej córki (nie dlatego, że jest złym człowiekiem, przeciwnie... ale głód jest silniejszy). Rozważania czy zarżnąć i zjeść kota sąsiadki? (W ostatniej chwili autorkę ruszyło sumienie, ku niezadowoleniu męża. Ale i tak w mieście zjedzono wszystkie psy, koty, myszy, ptaki...). Gotowanie zupy z kleju do tapet (bo robiony na mące). Czas gdy słowo "gęste" znaczyło "smaczne" bo miało w sobie coś więcej niż woda z odrobinką mąki. Mocne, po prostu mocne.

Dwa następne opowiadania są nieco zbyt "literackie" w formie (bo też wszystkie 3 panie to nie są proste kobiety, a poetki i literatki), choć również czyta się je dobrze, ale nie ma w nich tej mocy prostych słów i zdań opisujących rzeczowo niewiarygodne ludzkie upodlenie.

Tym niemniej - warto. Za pierwsze dałbym 8 gwiazdek, za 2 następne 6. W sumie bardzo dobra książka

Książka ta to opowieść z zamkniętego w blokadzie w latach 1941-43 przez Niemców Leningradu, w którym w tym czasie straciło życie około miliona ludzi, z czego większość z głodu, bo sowieckie władze nie mogły przecież oddać "miasta Lenina" wrogom. Więc trwało, a ludzie... cóż. "Ludzi u nas dużo". W książce mamy 3 osobne wspomnienia trzech kobiet, z czego najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spodziewałam się czegoś trochę innego. Oceniam właściwie tylko pierwszą część, bo wywarła na mnie największe wrażenie.

Spodziewałam się czegoś trochę innego. Oceniam właściwie tylko pierwszą część, bo wywarła na mnie największe wrażenie.

Pokaż mimo to

Przyznam szczerze, że bardzo dużo spodziewałem się po tej książce. Składa się ona z trzech opowieści mieszkanek Leningradu przebywających w mieście podczas blokady trwającej 2,5 roku w okresie II Wojny Światowej.
Pierwsza historia zdecydowanie jest najlepsza. Słowo chleb po jej przeczytaniu nabiera innego znaczenia. Teraz w erze dobrobytu i łatwego dostępu do pożywienia nie szanujemy już przysłowiowej kromki chleba.
Często wyrzucamy jedzenie do kosza i kupujemy kolejne w sklepie.
Co innego podczas wojny. W Leningradzie ludzie otrzymywali około 130 grama 150 grama chleba na osobę dziennie i to w zimie przy blisko 40to stopniowym mrozie. Autorka pierwszej historii opisuje upadek miasta, trupy na ulicach, w mieszkaniach, na klatkach schodowych, walkę o każdy okruch chleba, kradzieże, rozboje, wspomniane są również akty kanibalizmu. Ciężko jest sobie wyobrazić miasto bez zwierząt takich jak koty, psy, myszy czy szczury. Ale ich tam nie było bo zdechły lub zostały zjedzone a jedynie pchły i wszy wiernie towarzyszyły mieszkańcom.
Niewyobrażalne jest to co głód może zrobić z człowiekiem i jak słowo chleb może opanować ludzki umysł i myśli. Bardzo ciekawa historia.
Drugie opowiadanie jest niestety o wiele słabsze i zupełnie inne od pierwszego. Nie epatuje tak brutalnością wojny a jej autorka często pisze o rzeczach, które wydają mi się błahe, przez co ciężko było mi się skupić na tekście.
Ostatnia najkrótsza historia jest stylem nieco podobna do pierwszej i ponownie skupia się na tragedii miasta i jego mieszkańców. Jej autorka opisuje też ciekawe spostrzeżenia dotyczące własnej osoby i zatraceniu osobowości w mieście chodzących szkieletów.
Ciekawa warta przeczytania lektura choć obraz całości psuje niestety środkowe opowiadanie.

Przyznam szczerze, że bardzo dużo spodziewałem się po tej książce. Składa się ona z trzech opowieści mieszkanek Leningradu przebywających w mieście podczas blokady trwającej 2,5 roku w okresie II Wojny Światowej.
Pierwsza historia zdecydowanie jest najlepsza. Słowo chleb po jej przeczytaniu nabiera innego znaczenia. Teraz w erze dobrobytu i łatwego dostępu do pożywienia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mamy trzy historie.Pierwsza prawdziwa do szpiku kości,odpowiadająca 80% ludności,która znalazła się w kleszczach niemieckiej armii.Jest głód,śmierć i odrętwienie oraz nadzieja,która słabnie z dnia na dzień.Kolejne historie opowiadają już o tych niespełna 20%,które miały jedzenie,mogły czmychnąć z oblężenia bo były "kimś".W tym jedna pani,dla której możliwość nowego romansu jest najważniejsza.Te dwa ostatnie wspomnienia bardzo mnie zbulwersowały.Jednak można jakoś to przełknąć ze względu na tą pierwszą historie,która jest straszna,pisana na skrawkach papierków,tapet,gazet.Miłość dwojga ludzi zjadł głód,ba nawet miłość ojcowska zdechła.Upiorne do czego może posunąć się głodny człowiek.

Mamy trzy historie.Pierwsza prawdziwa do szpiku kości,odpowiadająca 80% ludności,która znalazła się w kleszczach niemieckiej armii.Jest głód,śmierć i odrętwienie oraz nadzieja,która słabnie z dnia na dzień.Kolejne historie opowiadają już o tych niespełna 20%,które miały jedzenie,mogły czmychnąć z oblężenia bo były "kimś".W tym jedna pani,dla której możliwość nowego romansu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna trzecia gwiazdek plus jedna, bo jedna trzecia książki jest ciekawa, dobra i rzeczywiście warta przeczytania. i wstęp też.

Pierwsza, ta najlepsza część - to zebrane po latach w jedno i w miarę uporządkowane prawdziwe wspomnienia kobiety, która niedawno urodziła córeczkę, na krótko przed piekłem oblężenia. Niesamowite świadectwo. Nie ma powodu, by nie wierzyć w jego szczerość. Kobieta zapisywała to wszystko na różnych światkach. Kiedy nie miała siły pisać - brakuje po kilka dni. Koszt, jakim nie poddano miasta był niewyobrażalny. Nie potrafię i nie będę mogła nigdy pojąć, co było w głowie ludzi, którzy wstrzymali ewakuację.

Pozostałe dwie części to literackie próby odtworzenia rzeczywistości oblężonych. Ostatnia autorka - znana poetka i głos radiowy - ubarwia rzeczywistość oblężenia swoimi rozterkami sercowymi. To tylko pokazuje, że również w zagłodzonym mieście byli równi i równiejsi, jak zawsze wszędzie.

Jedna trzecia gwiazdek plus jedna, bo jedna trzecia książki jest ciekawa, dobra i rzeczywiście warta przeczytania. i wstęp też.

Pierwsza, ta najlepsza część - to zebrane po latach w jedno i w miarę uporządkowane prawdziwe wspomnienia kobiety, która niedawno urodziła córeczkę, na krótko przed piekłem oblężenia. Niesamowite świadectwo. Nie ma powodu, by nie wierzyć w jego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to