Rzecz konieczna do przeczytania, jak i przetrawienia.
Nie można sobie pozwolić na krotochwilę przy opisywaniu wywiadu rzeki ze Stanisławem Likiernikiem. Rzecz to jest ciężkiego kalibru. Sprawa dotyczy Powstania Warszawskiego oraz jego obrazu oczami uczestnika tych wydarzeń, członka Kedywu AK. Główny bohater ma pewny charakter oraz potrafi wypowiadać się z niezachwianą wiarą w swoje sądy. Pan Stach nie owija w bawełnę, nie kluczy, nie kalkuluje przekazuje nam swoje doświadczenia w formie skondensowanej i wielce treściwej. Ma niebywałą zdolność nazywania rzeczy po imieniu, jak choćby w momencie, kiedy wywiadowcy chwalą manewr przebicia się przez Ogród Saski do Śródmieścia, na co Likiernik stanowczo (dwukrotnie) oponuje nazywając to ucieczką. Ta dosadność właśnie jest główną zaletą tej książki. Dosadnie mamy przedstawiony rozmiar tragedii Powstania, śmierci ludzi oraz rozmiaru zniszczeń dokonanych przez Niemców. Główny bohater nie oszczędza też przywódców Powstania, ani jego oceny historycznej. I tu właśnie jest największa siła tej książki. Słowa Likiernika mają skłonić do refleksji, mają dotknąć wyobraźni i nie zostać zapomniane. Nie chcę wywoływać tutaj dyskusji o zasadności Powstania, ale napiszę, że jest mi najbliżej właśnie do stanowiska Likiernika. I on ma prawo o tym mówić. Dobrze się stało, że taka książka powstała. Książka, którą absolutnie należy przeczytać.

Rzecz konieczna do przeczytania, jak i przetrawienia.
Nie można sobie pozwolić na krotochwilę przy opisywaniu wywiadu rzeki ze Stanisławem Likiernikiem. Rzecz to jest ciężkiego kalibru. Sprawa dotyczy Powstania Warszawskiego oraz jego obrazu oczami uczestnika tych wydarzeń, członka Kedywu AK. Główny bohater ma pewny charakter oraz potrafi wypowiadać się z niezachwianą wiarą...