Przez książkę „Menedżerowie” brnęłam powoli i opornie. Przewracałam kolejne strony z nadzieją i kolejny raz doznawałam zawodu. Czytałam o górach lodowych, jakimi wszyscy jesteśmy, a także przypowieść o rolniku, którego ulubioną wypowiedzią było uniwersalne: być może. Dowiadywałam się, że najważniejsi są ludzie, ludzie i jeszcze raz ludzie. Domyślałam się tego już wcześniej, więc teraz pozostaje mi tylko przyklasnąć samej sobie i cichutko szepnąć do lustra: ależ z ciebie Bystrov!*.

Wątpię, żeby Mike Carson miał złe intencje. Na pewno podchodził do tej książki z pasją i zaangażowaniem. Tyle, że czasami samo serce, zapał i chęć do czegoś nie wystarczą. Zacznę od tego, że książka nosi tytuł: „Menedżerowie. Jak myślą i pracują wielcy stratedzy piłki nożnej”, co może wprowadzić w błąd potencjalnego czytelnika. Dlaczego? Ponieważ Carson skupia się w jakichś 90% na lidze angielskiej i oczywiście nie ma w tym nic złego, ale miło byłoby wiedzieć o tym przed sięgnięciem po książkę. Poza tym czyta się ją jak pracę magisterską i, nie wiem jak dla innych, dla mnie nie jest to zaletą. Choć przyznam, że na początku lektury ucieszyła mnie wizja książki pisanej prostym językiem, zrozumiałym dla laików. Z czasem jednak okazało się, że wszystko jest aż nazbyt proste, a ja miałam wrażenie, że autor książki traktuje mnie jak... idiotkę.

„Menedżerowie. Jak myślą i pracują wielcy stratedzy piłki nożnej” to tak naprawdę poradnik dla początkujących. Jeśli spodziewacie się prawdziwych tajników strategii, kontrowersji w środowisku trenerskim czy choćby „smaczków” zdradzających prawdziwe problemy - i sposoby ich rozwiązywania - tych odzianych w garnitury panów, których tak często pokazuje podczas meczu kamera, to niestety w tej książce ich nie znajdziecie. Z tyłu głowy wciąż kołacze mi się myśl, że książka Carsona to grzecznościowa, uładzona i bardzo okrojona wersja tego, co tak naprawdę chcielibyśmy przeczytać. Okrojona, choć - paradoksalnie - można by streścić ją na 50 stronach. Po prostu wierzyć mi się nie chce, że wszyscy ci wychwalani przez autora menedżerowie: Ferguson, Mourinho, Ancelotti i „wielu innych” są zawsze tacy stanowczy, ale jednocześnie ludzcy, tacy nastawieni na prywatne problemy piłkarzy i tacy zawsze służący dobrą radą.

Jak wspomniałam wcześniej, książkę czyta się jak poradnik. A w tym konkretnym znajdziemy przede wszystkim mnóstwo powtórzeń. Jedynym chyba plusem tego „poradnika” jest to, że niemal każda teoria, każde twierdzenia i każda rada zostają poparte przykładem z życia jednego ze znanych menedżerów. Często także wplatane są ich wypowiedzi, dzięki czemu książka zyskuje odrobinę na atrakcyjności. A czego, za sprawą Carsona dowiadujemy się o pracy wielkiego menedżera? Już śpieszę z wyjaśnieniem.

Najważniejsi są ludzie i o tym nie wolno Ci nigdy zapominać. Człowiek jest jak góra lodowa, dlatego nie wystarczy poznać go z wierzchu, ale także trzeba dotrzeć do głębi. Musisz wzbudzać zaufanie zarówno w szatni, wśród zawodników, jak i na konferencjach prasowych. Ale również Ty potrzebujesz wokół siebie zaufanych ludzi. Obudź w swoich zawodnikach mentalność zwycięzców. Godnie przyjmuj zarówno porażkę, jak i triumf. Naucz się, kiedy możesz podzielić się smutkiem po przegranym meczu ze swoją kadrą, a kiedy nie. Bądź dla piłkarzy przyjacielem, ale też menedżerem. Szanuj ludzi i spraw, żeby oni szanowali Ciebie. I tak dalej w tym samym tonie: pamiętaj, że jesteś zwycięzcą i Twoi zawodnicy są zwycięzcami... I to w skrócie byłoby na tyle jeśli chodzi o „naukę”, którą wyniosłam z książki.

„Menedżerów” nie polecam, ale wierzę, że znajdą się jej zwolennicy. Ja jednak nie otrzymałam nic z tego, co obiecywały mi słowa na czwartej stronie okładki. Tak - zawiodłam się. Tak - nie sięgnę drugi raz po tę książkę. Tak - autor otrzymuje ode mnie żółtą kartkę. W końcu to jego pierwsze literackie przewinienie.

*nazwisko rosyjskiego piłkarza

Sylwia Sekret