Nie lubię, gdy jakaś książka jest porównywana do drugiej, która odniosła dużą popularność. Większość z nich są bezpodstawne i często żadnych podobieństw nie ma, a przynajmniej nie w stopniu, którego bym się spodziewała. Tutaj było odwrotnie. Od pierwszych stron rzuciło mi się podobieństwo do "Igrzysk Śmierci" tak silne, że zastanawiałam się, czy to nie jest ta sama książka, tylko z innymi bohaterami, osadzona w innym miejscu...?
Ale myliłam się. Im dalej zagłębiałam się w historię Tris, tym to uczucie malało. Tris nie jest taka słaba jak Katniss (to nie jest dobre słowo, ale nie potrafię znaleźć innego w tej chwili), nie ma dylematu pomiędzy jednym chłopakiem a drugim.
Ale tak właściwie, to wszystkie te podobieństwa i różnice są nieważne. Dostałam to, czego szukałam - ogrom rozrywki, wartką akcję, genialnie nakreślonych bohaterów (Cztery!!!). Ale prawdziwy powód, dla którego zakochałam się w tej książce, był inny.
W Igrzyskach Śmierci dostałam głód.
W Niezgodnej dostałam strach.
Strach moi drodzy. Być może, że przeczytałam póki co zbyt mało, ale jeszcze nie spotkałam się z książką, która tak by go pokazywała. Sceny w Krajobrazie Strachu były moimi ulubionymi w całej powieści. Nieustraszoność jako frakcja nie polega na nie odczuwaniu go, ale na działaniu pomimo niego. Zostało to perfekcyjnie ukazane przez Veronicę Roth i za to biję pokłony w jej stronę.

Z przyjemnością sięgnę po drugą część trylogii.

Nie lubię, gdy jakaś książka jest porównywana do drugiej, która odniosła dużą popularność. Większość z nich są bezpodstawne i często żadnych podobieństw nie ma, a przynajmniej nie w stopniu, którego bym się spodziewała. Tutaj było odwrotnie. Od pierwszych stron rzuciło mi się podobieństwo do "Igrzysk Śmierci" tak silne, że zastanawiałam się, czy to nie jest ta sama książka,...