Ku przestrodze, nam wszystkim.
Najpierw wyrzucę z siebie wstydliwą kwestię. Późno zabieram się za Kapuścińskiego, za późno, jak mniemam. No, ale „Cesarza” mam już z głowy. Nie. W głowie.
Ta, niepozorna, książka jest opowieścią o władzy, o uległości (Houellebecq się kłania), o władzy oraz o nieuchronnym upadku. Trudno zebrać całość i wyrazić w skromnej opinii. Spróbuję. Kapuściński nie moralizuje, nie poucza, a oddaje głos. Swobodne opowieści ludzi z dworu cesarskiego są wystarczającą pożywką dla lotnego umysłu. Nie potrzeba przypisów, ani geograficznych wskazówek. Bo od razu wychwycić można uniwersalizm tej opowieści. To, że autor ruszył na drugi koniec świata po tę opowieść, uwypukla ten uniwersalizm jeszcze bardziej. Wszyscy chorujemy na te schorzenia, które Kapuściński przedstawia. Każdy oczywiście inaczej. Inny próg „bólu” stanowi o indywidualizmie każdego z nas. Stąd już prosty wniosek odnośnie natury prawa stanowionego, że ogół nie powinien brać w jasyr jednostki ani na odwrót.
Powyższa dygresja to tylko ułamek myśli jakie zrodziła we mnie lektura „Cesarza”. Odczytywać ją można na wielu poziomach, ja upieram się na pryzmat współczesności. Bo to od zamysłu Kapuścińskiego warto nauczyć się krytycyzmu. Władza deprawuje prędzej czy później i będzie oddana, tak czy inaczej. Ten wniosek właściwie napawać powinien optymizmem. Pytaniem otwartym jest „kosztorys” takiej zmiany. Nawet jeśli jest ona „dobra”.
Dzisiejszym, z kraju autora, przeczytajcie dobrze i uważnie „Cesarza”, nie ważne z której jesteście strony.

Ku przestrodze, nam wszystkim.
Najpierw wyrzucę z siebie wstydliwą kwestię. Późno zabieram się za Kapuścińskiego, za późno, jak mniemam. No, ale „Cesarza” mam już z głowy. Nie. W głowie.
Ta, niepozorna, książka jest opowieścią o władzy, o uległości (Houellebecq się kłania), o władzy oraz o nieuchronnym upadku. Trudno zebrać całość i wyrazić w skromnej opinii. Spróbuję....