"Ludzie o najczystszych duszach są zdolni do wyrządzania wielkiego zła. Nikt nie jest doskonały, bez względu na to, kim jest lub po której stronie barykady stoi."


Cóż... dawno temu pochłonęła mnie seria Lux i chciałam jeszcze kiedyś wrócić do tego co autorka ma do zaproponowania, więc decyzja o przeczytaniu "Ognistego Pocałunku" nie była zbyt trudna, jednak już wgryzienie się w fabułę sprawiło mi kłopot. Od początku ciężko mi było znaleźć tutaj coś atrakcyjnego, co wzbudziłoby moją sympatię, i chęć czytania. Demony, gargulce, to raczej nie tematyka, w której łatwo odnaleźć coś pięknego. Cały czas czułam, ze jestem na dydstans z bohaterami, a doskonałość Zayna i Rotha jest conajmniej irytująca i jak zwykle przewidywalnie skrajna. Mimo wszystko jednak chciałam wiedzieć jak Armentrout wyobraża sobie tą interakcję "dobra i zła" i mimo częściowej nudy i niechęci byłam zdeterminowana by przeczytać ją do końca. Było mocne momenty, ale jednak przeważały te słabe, gdzie Layla wydawała mi się wyjątkowo marną bohaterką, w ostateczności jednak... w ogóle mnie nie obchodzi kto z kim gdzie, jak i kiedy. Nie potrafię w sobie znaleźć motywacji by serię dokończyć więc raczej tego nie zrobię, bo szkoda mi czasu.

"Ludzie o najczystszych duszach są zdolni do wyrządzania wielkiego zła. Nikt nie jest doskonały, bez względu na to, kim jest lub po której stronie barykady stoi."


Cóż... dawno temu pochłonęła mnie seria Lux i chciałam jeszcze kiedyś wrócić do tego co autorka ma do zaproponowania, więc decyzja o przeczytaniu "Ognistego Pocałunku" nie była zbyt trudna, jednak już wgryzienie...