Ostatnio przeczytałam dość sporo książek z gatunku „New adult” i w pewnym momencie stwierdziłam, ze już mam kategorycznie dość. Wszystko wyglądało podobnie. Zaczęli mylić mi się bohaterowie, różne sytuacje. I ze wszystkich tych książek w mojej pamięci zostały tylko dwie.
Jedną z nich jest właśnie „Morze spokoju” . Nie ma tu super, hiper wesołej , beztroskiej przyjaciółeczki ani szkolnego macho, do którego wzdychają wszystkie dziewczyny.
Jest za to Josh i chyba ze względu na niego polubiłam tę książkę. To typ samotnika, który odzywa się tylko wtedy, gdy ma naprawdę coś sensownego do powiedzenia. Nie użala się nad swoim losem, chociaż nie jest on lekki, po prostu przyjmuje świat takim jaki jest. Nie zabiega o popularność i zachwyty płci pięknej.
Na jego drodze los stawia Nasty’e, dziewczynę , która również miała traumatyczne przeżycia a jej obroną przed światem zewnętrznym jest milczenie. Dzięki temu nie musi nikomu niczego opowiadać ani się zwierzać.
I dopiero spotkanie tych dwojga doprowadza do tego , ze zaczynają postrzegać w tym świecie pozytywne strony. Bardzo powoli wychodzą ze swojej skorupy a takim symbolicznym miejscem ich spotkań i oknem na świat jest garaż Josh’a.

Ostatnio przeczytałam dość sporo książek z gatunku „New adult” i w pewnym momencie stwierdziłam, ze już mam kategorycznie dość. Wszystko wyglądało podobnie. Zaczęli mylić mi się bohaterowie, różne sytuacje. I ze wszystkich tych książek w mojej pamięci zostały tylko dwie.
Jedną z nich jest właśnie „Morze spokoju” . Nie ma tu super, hiper wesołej , beztroskiej...