Wiem, że Arthur C. Clark napisał kiedyś, że wystarczająco wysoka technologia jest nieodróżnialna od magii, ale w tej książce autor przegina we wszystkim.
Tej wysokiej technologii prawie nie ma, jest to technologia niższa, niż jej rzeczywisty poziom dzisiaj, pomijając fakt, iż jakieś statki kosmiczne działają i latają na jakichś magicznych prawach. Do wybijania wrogów używa się maszyn kroczących wykonujących swoje zadanie nieomal fizycznie. Zresztą wymienianie głupstw w tej książce mija się z celem.
Przyjąwszy cały absurdalny świat wymyślony przez autora z dobrodziejstwem inwentarza, można by się delektować ową absurdalną fabułą, gdyby nie była ona rozproszona w tysiącach wątków. Jeśli chodzi o zamknięcie opowieści w tomie i unikanie suspensu zawieszonego, to też średnio to wyszło.
Nie dam więcej, niż dwie gwiazdki.
Jak już napisałem przy tomie pierwszym - wszystko, co autor stworzył w fakturze opowiadanej historii jest zbyt antropocentryczne, jest wręcz skrajnie i nieracjonalnie antropocentryczne. Dodam może jeszcze tyle, że bzdur o charakterze magicznym i „fiction” jest chory nadmiar, a pomysłów o charakterze „science” nie ma wcale: wszystko jest wtórne, zerżnięte od innych autorów, a do tego wykrzywione z karykaturalnym dyletanckim beztalenciem.

Wiem, że Arthur C. Clark napisał kiedyś, że wystarczająco wysoka technologia jest nieodróżnialna od magii, ale w tej książce autor przegina we wszystkim.
Tej wysokiej technologii prawie nie ma, jest to technologia niższa, niż jej rzeczywisty poziom dzisiaj, pomijając fakt, iż jakieś statki kosmiczne działają i latają na jakichś magicznych prawach. Do wybijania wrogów używa...