Houellebecq za mną chodzi! Po miesiącu od przeczytania podwyższam ocenę. Dziwne, bo zwykle tak nie robię. Może nie chciałem przyjąć do świadomości że życie bohaterów książki to w gruncie rzeczy moje życie. W mojej głowie są myśli głównego bohatera, a może raczej dopiero zdałem sobie sprawę że od dawna tam były... (a to coś niecodziennego, w końcu o ilu książkach może człowiek tak powiedzieć?) Tak. Od dawna chciałem przelać niektóre swoje myśli na papier ale Houellbecq mnie uprzedził i na pewno nie zrobiłbym tego tak dobrze. Pięknie opisane jak to wszystko jest chuja warte. Bez miłości i bliskości. Samotność która prowadzi do frustracji, nudy, goryczy i w końcu do zobojętnienia. "...a jednak wciąż nie macie ochoty umierać". Po prostu ani żyć, ani zdechnąć.

"Przeżyłem tak niewiele, że mam skłonność do wyobrażania sobie, że nie umrę, wydaje mi się nieprawdopodobne, że życie ludzkie może redukować się do tak niewielu rzeczy; człowiek myśli, wbrew samemu sobie, że wcześniej czy później coś się wydarzy."
My thoughts exactly.

Ostatnio nawet tak się złożyło że kupowałem łózko i od razu mi się przypomniało:
"kupić łóżko pojedyncze to przyznać się publicznie, że nie ma się życia seksualnego i że nie planuje się go mieć w najbliższej, a nawet odległej przyszłości".

Obowiązkowa lektura dla ludzi zmęczonych i wkurzonych ciągłą egzystencją, ale bez skłonności samobójczych. Podejrzewam że na ludziach stabilnych psychicznie, z uporządkowanym życiem i trzeźwym spojrzeniem na świat, książka nie zrobi wrażenia, a wręcz zirytuje. To rzecz dla popaprańców. Nie żebym się wywyższał czy czuł lepszy. Po prostu takie mam wrażenie.

"Życie wypełnione czytaniem byłoby spełnieniem moich marzeń; wiedziałem to już w wieku lat siedmiu. Materia świata jest dotkliwa, nieprzystająca; ale nie wydaje mi się, żeby można było ją zmienić. Naprawdę sądzę, że całe życie spędzone na lekturze bardziej by mi odpowiadało. Ale takie życie nie zostało mi dane."

Houellebecq za mną chodzi! Po miesiącu od przeczytania podwyższam ocenę. Dziwne, bo zwykle tak nie robię. Może nie chciałem przyjąć do świadomości że życie bohaterów książki to w gruncie rzeczy moje życie. W mojej głowie są myśli głównego bohatera, a może raczej dopiero zdałem sobie sprawę że od dawna tam były... (a to coś niecodziennego, w końcu o ilu książkach może...