Gdy wyznaję, że każdą, nawet strasznie nudną książkę czytam do końca, to ludzie zastanawiają się po co się tak męczę. Ba! Nawet serie zawsze staram się dokończyć, mimo że początkowe tomy mnie nie zachwycają. Dlaczego? Właśnie dla serii takich jak Szklany Tron. Pierwszy tom mnie wynudził do tego stopnia, że po drugi sięgnęłam dopiero po roku. Z kolei ten mnie tak zaciekawił, że od razu sięgnęłam po Dziedzictwo ognia.

Tym razem świat wykreowany przez Maas poznajemy z zupełnie innej strony. Odkryliśmy już wiele tajemnic, które sprawiały, że kiepsko czytało się poprzednie tomy. Z nową wiedzą chętnie bym się cofnęła do tamtych wydarzeń i przeczytać je z innej perspektywy. Okazuje się, że fabuła jednak miała sens i logikę, a bohaterowie nie byli denerwujący “bo tak”, ale mieli ku temu poważne powody. Teraz, wolni od wielu sekretów, w końcu możemy w pełni cieszyć się fabułą i nie zastanawiać się co chwilę jakim cudem coś mogło mieć miejsce.

Tak naprawdę dopiero teraz zaczyna się właściwa historia. W końcu dowiadujemy się więcej o Celaenie, dzięki czemu w pełni rozumiemy jej zachowanie. Nie jest to już tylko próżna dziewczyna wymachująca sztyletami, lecz kobieta, która w końcu ujawnia i na nowo odkrywa swoje “prawdziwe ja”. Na uwagę zasługuje też rozwinięcie postaci antagonistycznych, których cele zostały ujawnione, a wraz z nimi wydarzenia powodujące, że zachowują się tak, a nie inaczej.

Wraz z Celaeną poznajemy nie tylko historię Erilei, ale również całkiem pokaźny obszar spoza granic Adarlanu. Dowiadujemy się jak wyglądają krainy, o których wcześniej mogliśmy słyszeć tylko w rozmowach. Poznajemy świat, w którym magia nadal istnieje, a Fae nie muszą obawiać się o swoje życie. W końcu jesteśmy świadomi tego, jak potężne potrafią być te istoty oraz ich bezbronności w obliczu wrogiej mocy.

Dziedzictwo ognia to przede wszystkim oswojenie się z rewelacjami z zakończenia Korony w mroku, jednak nie brakuje tu akcji. Styczność z magią sprawia, że nawet codzienne czynności nabierają nowego wyglądu, a co dopiero walki. No i pojawiają się nowe postacie, którymi nie można się nie zauroczyć!

Gdy wyznaję, że każdą, nawet strasznie nudną książkę czytam do końca, to ludzie zastanawiają się po co się tak męczę. Ba! Nawet serie zawsze staram się dokończyć, mimo że początkowe tomy mnie nie zachwycają. Dlaczego? Właśnie dla serii takich jak Szklany Tron. Pierwszy tom mnie wynudził do tego stopnia, że po drugi sięgnęłam dopiero po roku. Z kolei ten mnie tak zaciekawił,...