Hermann Hesse otrzymał Nagrodę Nobla w 1946r., w czasie, kiedy lizano rany po bolesnych doświadczeniach II wojny światowej. Zadawano egzystencjalne pytanie: dlaczego? To pytanie i próbę odpowiedzi znajdowano właśnie w Jego twórczości. Poszukiwanie, miotanie się, wędrówkę duchową - z tym spotkamy się w powieści "Siddhartha. Poemat indyjski". Mamy tu do czynienia z wpływem filozofii Wschodu, chrześcijaństwa, psychoanalizy; czyli z tym, czym autor był karmiony od wczesnych lat dziecięcych. Szum informacyjny doprowadził Hessego do totalnego zagubienia w życiu, a nawet do próby samobójczej. Powieść, a właściwie traktat filozoficzny, jest nierówna w stylistyce. Pierwsza część (poświęcona R. Rollandowi) ma charakter baśniowy, stylizowany na poematy indyjskie. W kolejnej, obszerniejszej, autor porzuca ten zamysł (język), dzięki czemu książka staje się łatwiej strawna. Pozornie poruszamy się w oparach buddyzmu, ale tylko pozornie. Tytułowy bohater, Siddhartha- podobnie jak Hesse - poszukuje drogi w życiu. Miota się między filozofią Wschodu, chrześcijaństwem i psychoanalizą. Między sacrum a profanum. Wreszcie, jako stary i dojrzały człowiek osiąga mądrość, miłość do Stwórcy, świata i wreszcie do samego siebie. Wybacza sobie i innym. Warto przeczytać. Polecam.

Hermann Hesse otrzymał Nagrodę Nobla w 1946r., w czasie, kiedy lizano rany po bolesnych doświadczeniach II wojny światowej. Zadawano egzystencjalne pytanie: dlaczego? To pytanie i próbę odpowiedzi znajdowano właśnie w Jego twórczości. Poszukiwanie, miotanie się, wędrówkę duchową - z tym spotkamy się w powieści "Siddhartha. Poemat indyjski". Mamy tu do czynienia z wpływem...