O mój Azathocie, cóż to za zbiór! 16 utworów i w zasadzie każdy z nich to hicior. W tym tomie jest wszystko co najlepsze z Lovecrafta. Najważniejsze utwory związane z Wielkimi Przedwiecznymi i kręgiem mitów Wielkiego Cthulhu plus kilka "bonusów", jak na przykład "Srebrny klucz" - jedno z opowiadań z lovecraftowskiej krainy snu.

Wydaje mi się, że to odpowiednie miejsce, żeby powiedzieć sobie, że H.P. Lovecraft to jeden z najbardziej wpływowych pisarzy dla współczesnej popkultury. Cthulhu i inni Wielcy Przedwieczni to coś o czym słyszał niemal każdy. Mitologia stworzona przez Lovecrafta jest obecna, w mniejszym lub większym stopniu, w dziesiątkach utworów grozy napisanych przez innych twórców, ale też w różnego rodzaju parodiach i humoreskach. Ba, Wielcy Przedwieczni przekroczyli granicę literatury i są obecni również w filmach, grach, sztukach plastycznych, czy nawet w akcjach społecznych! Warto również wspomnieć, że "Necronomicon", nierozerwalnie z mitologią Cthulhu związany, to chyba najbardziej znana fikcyjna książka na świecie.

Co stoi za fenomenem Lovecrafta? Moim zdaniem, można wyróżnić dwa czynniki główne. Pierwszy to jego niepowtarzalny, nieco archaiczny styl i słownictwo. Zastosowane w innych utworach zapewne mogłyby wydawać się śmieszne, u Lovecrafta wszakże budują niezwykły nastrój i sprawiają, że czytelnik zaczyna wierzyć, że jest świadkiem zdarzeń doniosłych, o wielkiej wadze (najbardziej charakterystyczne słówko? Oczywiście "schorzały"!). Druga sprawa to sam sposób opisu. Inni autorzy horrorów albo zalewają czytelnika bardzo dokładnymi opisami makabry, jakimiś rozczłonkowanymi zwłokami, hektolitrami krwi, albo też stawiają na subtelne budowanie napięcia. W obu przypadkach trudno wywołać u czytelnika uczucie grozy. A Lovecraftowi się udaje. Dlaczego? Wydaje mi się, że to zasługa niedopowiedzeń. Wiadomo, że boimy się tego, co nieznane. I Lovecraft to właśnie nam daje. Opisując rzeczy straszne, posługuje się takimi terminami, jak "niewypowiedziane", "niemożliwe do opowiedzenia". Dzięki temu, czytelnik sam wyobraża sobie rzeczy najgorsze z możliwych. Co ciekawe, ten prosty z pozoru zabieg sprawdza się nawet w przypadku rzeczy, zdawałoby się, zwyczajnych. Na przykład "Kolor z przestworzy" to barwa, której nie ma. Brama do grobowca Wielkiego Cthulhu otwiera się pod kątem, który jest niemożliwy. To wszystko wystawia umysł czytelnika na wyobrażone działanie bodźców empirycznych, które doprawdy trudno znieść. Dzięki czemu łatwiej mu pojąć obciążenie psychiczne, na które narażeni są lovecraftowscy bohaterowie. Bo jak powszechnie wiadomo, w twórczości Lovecrafta zagrożeniem większym nawet niż śmierć jest szaleństwo!

Nie wiem, czy ktokolwiek doczytał do końca tej nieco bezsensownej opinii. Jeżeli tak, to szczerze winszuję. Wszystko, co chciałem napisać, to, że "Opowieści o makabrze i koszmarze" mocno polecam.

O mój Azathocie, cóż to za zbiór! 16 utworów i w zasadzie każdy z nich to hicior. W tym tomie jest wszystko co najlepsze z Lovecrafta. Najważniejsze utwory związane z Wielkimi Przedwiecznymi i kręgiem mitów Wielkiego Cthulhu plus kilka "bonusów", jak na przykład "Srebrny klucz" - jedno z opowiadań z lovecraftowskiej krainy snu.

Wydaje mi się, że to odpowiednie miejsce,...