Niekiedy trzymając w dłoniach książkę wiemy już, ze zatracimy się w niej bez reszty, że będzie to historia jedna na milion a nawet dwa, że zwyczajnie ją pokochamy miłością nadzwyczajną. W tej książce nie ma po prostu słów. Są pięknie namalowane za ich pomocą zdania, obrazy, cytaty, które na długo pozostają w głowie czytelnika.

„Nigdy nikomu nie ufaj, Danielu, a tym bardziej ludziom, których podziwiasz. Bo nie kto inny, a właśnie oni zadadzą ci najboleśniejsze rany.”

Nawet nie wiem od czego zacząć. Mimo upłyniecia kawalka czasu od skończenia tejże książki, emocje jakie mi towarzyszą są równie intensywne co w trakcie jej lektury lub dopiero po skończeniu! Jestem pod wrażeniem każdego elementu w niej zawartego, rozpoczynając od pomysłu, przechodząc przez postacie kończąc na wielowymiarowości historii oraz skarbnicy pięknych cytatów. Trzymając ją w dłoniach, wiem, że nie trzymam jedynie papierowej rzeczy, trzymam nadzwyczajną historię o piękne, zagadkowej i niekiedy szokującej historii. Trzymam w dłoni życie Daniela.

„Prawdziwa nienawiść to dar, którego człowiek uczy się latami.”

Jestem urzeczona historią, której szczęśliwe zakończenie jest tylko pozorem skrywającym coś powoli odkrywającego się przed czytelnikiem na kartach powieści. Mimo rozstrzygnięcia o takim właśnie finale, po lekturze na mojej twarzy nie zaigrał uśmiech, lecz towarzyszyło mi uczucie smutku. Historia Daniela, by nie zdradzać Wam zbyt wiele, ma więcej niż jeden wymiar. Jest odbiciem innej, równie przejmującej, równie pięknej, równie ciekawej. Mamy dwa światy, dwa czasy i nieubłaganie nadciągające zakończenia, które nie wróżą niczego dobrego. To jedna z tych historii, o których przed lekturą powinno wiedzieć się jak najmniej. Opis z tyłu książki jest na szczęście na tyle dobrze skonstruowany, że wyjawiając ogólny zarys historii nie odkrywa praktycznie niczego.

„Są więzienia gorsze od słów, Danielu.”

Miłość, tajemnica, historia, piękna sceneria, emocje, powoli odkrywana prawda, napięcie i wiele, wiele innych - to tylko niektóre z rzeczy, które odnajdziecie w tej książce. Jest ona bowiem przedstawicielem rzadkiej kategorii - Książek niezapomnianych, ponadprzeciętnych, małych literackich cud. Ile w swoim życiu odnaleźliście pozycji, które na długo pozostawały razem z Wami, której język zachwycił Was jak żaden inny, której historia była nieporównywalna z żadną inną? Oto książka, do której człowiek wraca, poleca wszystkim dookoła, ma nadzieję, że przekaże ją swoim dzieciom by i te mogły poznać losy głównego i nie-głównego bohatera. Zatracić się podobnie jak ich rodzic w historii w pięknej scenerii Barcelony.

„Ktoś kiedyś powiedział, że w chwili, kiedy zaczynasz zastanawiać się, czy kochasz kogoś, przestałeś go już kochać na zawsze.”

Bohaterzy to wyraźnie zarysowane perły, które w trakcie lektury wyławiamy i kolekcjonujemy w sercu niczym perełki w ulubionym schowku na rzeczy cenne. Każdy z nich wrył mi się w pamięć swoim charakterem, dobrocią bądź wręcz przeciwnie - okrucieństwem. Poznając losy każdego z nich, siedziałam spięta i zdenerwowana, a przede wszystkim jednak podekscytowana. Nie mogłam się doczekać, bądź też bałam się rozwinięcia sytuacji, na każdej ze stron nie wiedząc co na nich mnie czeka. Koniec końców książka zachwyciła mnie swoim pięknem i pomysłowością oraz zasmuciła. Dlaczego? Żeby się tego dowiedzieć, musicie przeczytać książkę.

„Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie.”

Styl pisania autora to długo wyczekiwana przeze mnie niespodzianka i nadzwyczajność. On nie pisze, on maluje za pomocą słowa. Stworzył tym samym jedną z najpiękniej napisanych książek, jakie dane mi było przeczytać. Posklejać zdania w całość to nie wyzwanie, lecz nadać im kształtu, koloru, emocji? To talent, cud - tak rzadko już spotykany. Pan Zafón niezaprzeczalnie go posiada.

„Wspomnienia są gorsze niż kule.”

Jeśli ta książka, jakimś cudem jeszcze nie trafiła w Twoje ręce, zmień to. Przeczytaj, pokochaj, zapamiętaj. Poznaj kultową powieść, od której oderwanie się graniczy z cudem, a domysły i pytania rozrywają człowieka pragnąć ujrzeć światło dzienne i odnaleźć odpowiedź lub potwierdzenie. Ona jest...
Po prostu piękna.
Po prostu niezwykła.
Na takie książki po prostu się czeka.

,,Gdy wyszedłem na ulicę, jeszcze miałem głęboko w sobie jej twarz, głos i zapach. Niosłem muśnięcie jej warg i jej oddech przez ulice pełne ludzi bez twarzy"

Niekiedy trzymając w dłoniach książkę wiemy już, ze zatracimy się w niej bez reszty, że będzie to historia jedna na milion a nawet dwa, że zwyczajnie ją pokochamy miłością nadzwyczajną. W tej książce nie ma po prostu słów. Są pięknie namalowane za ich pomocą zdania, obrazy, cytaty, które na długo pozostają w głowie czytelnika.

„Nigdy nikomu nie ufaj, Danielu, a tym...