Znowu ogromne oczekiwania zderzyły się z prawdziwym życiem ze złym skutkiem...

Od jakiegoś czasu śledzę poczynania autorki w mediach społecznościowych, więc nie mogłem już dłużej czekać z przeczytaniem Motylka, który leżał na mojej półce ponad 1,5 roku. Niestety, nie skończyło się to zachwytem.

Książka ta jest niesamowicie płytka, schematyczna i infantylna. Dlaczego? Postaram się zaraz wszystko wyjaśnić.

Autorka powieliła wszystkie możliwe schematy rodem z polskich powieści obyczajowych dla kobiet, gdzie główna bohaterka ucieka z dużego miasta na wieś po bolesnym dla niej wydarzeniu (zwykle jest to rozwód, tak jak i w tym przypadku), gdzie postanawia odnaleźć siebie. Ma teraz być skupiona tylko na sobie, robić co chce, nie szukać żadnych nowych wrażeń miłosnych... Ale! Zaraz wpada w ramiona przystojnego mieszkańca wsi i koniec z celibatem! Czy to nie jest streszczenie początkowych stron Motylka?
Ale pal licho! Nawet to mógłbym jeszcze przeżyć, gdyby nie pewien brak, który aż mnie raził w oczy. A jest to zupełny brak głębi psychologicznej postaci. Skoro autorka jest z wykształcenia psycholożką, więc oczywiste jest to, że będzie się oczekiwało po jej powieściach kryminalnych (gdzie psychologizm postaci jest nie mniej ważny, jak zbrodnia)tego, iż dostaniemy soczyste psychologiczne smaczki...a w Motylku tego nie ma. Nic. Zero. Null. Postaci są sztampowe, nijakie, papierowe. Opisywane tylko za pomocą kilku słów i to za każdym razem przedstawiany jest tylko ich wygląd. Okej może jedynym wyjątkiem jest główny bohater, Daniel, na którego rys autorka poświęciła jednak trochę więcej słów w powieści, przez co jest on jedyną ciekawą postacią w Motylku. Szanse miała na to również Klementyna Kopp (zainteresował nas przecież jej wygląd, nieprawdaż?), ale wszystko spełzło na niczym. Jej sposób mówienia miał imitować sposób komunikacji przez roboty, ale czy nie wyszło to aż nazbyt sztucznie? Dla mnie było to nie do zniesienia. Za każdym razem gdy jej postać przemawiała miałem ochotę rzucić książką o ścianę.
Kolejną rzeczą, która bardzo uwiera w tej książce, to prosta, wręcz prostacka polaryzacja. Miasto jest złe, wieś dobra. Bogaci są przeżarci złem, wynaturzeni, tylko biedni niosą jakieś wartości. Mężczyźni to potwory, kobiety to ofiary itd. Czy to nie zabawne, że wszyscy bogaci ludzie w Motylku są źli, pełni wad? Albo że Weronika opisuje nam swojego męża, jako tego, który jest winny całemu złu, które ją spotkało, a sama jest zupełnie bez winy?
Nie rozumiem też zupełnie sposobu, w jaki zostali przedstawieni Kojarscy (zwłaszcza Senior i Junior). Wiadomo, że muszą być źli (w końcu są bogaci), ale dlaczego, na miłość boską dlaczego, muszą wyrażać się w taki sposób? Autorka od razu narzuca nam wartościujący sposób patrzenia na postaci, nie dając im nawet szansy na odrobinę dobra. Kojarscy są fałszywi, kłamliwi, nie kochają bliskich, zimni, skupieni tylko na pieniądzach. Ta schematyczność aż mnie dobija. I jeszcze te wulgaryzmy na siłę wciskane w usta Kojarskich czy Kamińskiego. Ech, szkoda gadać.
Puzyńska, niczym Mróz (może to jego żeńska wersja?), postanowiła napchać wiele nośnych spraw do swojej książki - gwałt, narkotyki, nielegalny handel lekami, pedofilia, aborcja, alkoholizm, przemoc domowa, maltretowanie dzieci, uzależnienia - a to wszystko w małej, niemalże zapomnianej przez Boga, wiosce. Przez to fabuła przytłacza czytelnika i książka jest zwyczajnie sztuczna.
Motylek jest również bardzo słaby warsztatowo. Postaci nieustannie przedstawiane za pomocą imion i nazwisk (oraz stopnia w policji), jakby czytelnik był na tyle tępy, że nie może spamiętać kilku rzeczy. Liczne powtórzenia i zbyt słabe rozwiązania fabularne pewnych historii. Miałem już ochotę porzucić czytanie tej powieści po 100 stronach, ale uparłem się, że może dalej coś się odmieni...wyszło, jak wyszło.
To wszystko sprawia, że wiem już teraz, iż nigdy nie sięgnę po kolejne książki autorki.

Znowu ogromne oczekiwania zderzyły się z prawdziwym życiem ze złym skutkiem...

Od jakiegoś czasu śledzę poczynania autorki w mediach społecznościowych, więc nie mogłem już dłużej czekać z przeczytaniem Motylka, który leżał na mojej półce ponad 1,5 roku. Niestety, nie skończyło się to zachwytem.

Książka ta jest niesamowicie płytka, schematyczna i infantylna. Dlaczego?...