Kiedy koleżanka polecała mi serię Puzyńskiej stwierdziła butnie, że jest to taka "polska Camila Lackberg". Ja, jako ogromna fanka Camili i skandynawskich kryminałów, natychmiast wzięłam się za odkrywanie tajemnic Lipowa.
Zacznę może od bohaterów: szczególną sympatią darzę Weronikę, której narracja właściwie rozpoczyna powieść i która podobnie, jak ja ma rude włosy i kocha zwierzęta. Weronika jest pewną siebie rozwódka, która niedawno przeprowadziła się do Lipowa w celu rozpoczęcia "swojego życia od nowa". Traf chciał, że niedługo po jej przybyciu następuje tajemniczy wypadek - siostra zakonna rzekomo "przez przypadek" zostaje potrącona przez samochód. Rozpoczyna to oczywiście lawinę niesmawitych zdarzeń, które wstrząsają spokojnym dotąd miasteczkiem.
Co do reszty postaci - myślę, że były przbliżane w przyjemny sposób. Żaden bohater nie był w sumie jednowymiarowy i każdy miał swoje własne motywy postepowania.
Można powiedzieć, że rozwiązanie zagadki było niczym oglądanie kolejnych odcinków "Mody na sukces": adoptowany syn, nieślubna córka, kaleki ojciec. Po prostu plejada atrakcji. Jednakże mimo tej imponującej serii tajemnic, jak na jedno małe miasteczko, ksiażki nie da się nie lubić. Akcja jest wartka, postacie swojskie, no i rzeczywistość: Taka "nasza, polska". Nie będę porównywać jej do skandynawskich tytułó i autorów, gdyż myślę, że to zupełnie inna jakość. Z pewnoscią sięgnę za to jak najszybciej po następny tom cyklu "Lipowo".

Kiedy koleżanka polecała mi serię Puzyńskiej stwierdziła butnie, że jest to taka "polska Camila Lackberg". Ja, jako ogromna fanka Camili i skandynawskich kryminałów, natychmiast wzięłam się za odkrywanie tajemnic Lipowa.
Zacznę może od bohaterów: szczególną sympatią darzę Weronikę, której narracja właściwie rozpoczyna powieść i która podobnie, jak ja ma rude włosy i kocha...