"Motylek" to naprawdę bardzo dobry kryminał. Autorka zadebiutowała w pięknym stylu. W książce wyraźnie widać inspirację Camillą Läckberg. Podobnie jak w pierwszym tomie sagi o Fjälbace wspomnianej szwedzkiej pisarki, główną rolę w powieści odgrywa samotna kobieta po trzydziestce i samotny policjant w zbliżonym do niej wieku. Nie zdradzę zbyt wiele przyszłym czytelnikom jeśli napiszę, że oboje mają się ku sobie. Identycznie jak u Läckberg, akcja dzieje się w małym turystycznym miasteczku, w którym spokój i sielankę przerywa zbrodnia. W zasadzie na tym podobieństwa się kończą, ponieważ moim skromnym czytelniczym zdaniem, Katarzyna Puzyńska bije szwedkę na głowę. Moja recenzja nie wynika w żadnym razie ze źle pojmowanego patriotyzmu, ale są to moje subiektywne wrażenia po lekturze "Motylka" i porównania go z prawie całą serią książek Camilli Läckberg, którą wcześniej zdążyłem przeczytać.
Pomimo występowania w twórczości Katarzyny Puzyńskiej wyraźnego naśladownictwa, czy też inspiracji nie nazwałbym autorki "polską Camillą Läckberg", jak to często ma miejsce w sytuacji w którejś krajowy twórca robi coś podobnego do znanego autora zagranicznego. Katarzyna Puzyńska zdecydowanie nie powinna mieć żadnych kompleksów z powodu szwedki, bowiem jej proza jest o wiele przyjemniejsza w odbiorze, a intryga wyraźnie ciekawsza. Puzyńska wypracowała własny styl, przez co opisywane przez nią postaci, miejsca i zdarzenia są bardzo wyraziste.
Przechodząc do zastrzeżeń, mogę zarzucić autorce delikatny brak realizmu w powieści. Opowieść o książkowym zabójcy i historia jego protoplastów nijak ma się do realiów czasów, w których przyszło im żyć. Droga autorko, opisywany przez Ciebie mezalians mógłby mieć miejsce i przebiegać we wskazany sposób w przedwojennych czasach II RP, ale nie w realiach PRL! Nie daje się przyjąć za prawdopodobne, żeby w tamtych czasach lekarz mógł żyć w takich luksusowych warunkach w rezydencji wielkiej niczym pałac.
Powracając do samej fabuły i narracji, przyczepić się można do pewnych uproszczeń. Kiedy jakaś z postaci dzieli się swoją wiedzą z inną, autorka kwituje to stwierdzeniem w rodzaju "opowiedział im wszystko, czego się dowiedział". Doskonale rozumiem, że wynika to po części z niechęci do zanudzania czytelnika po raz wtóry tymi samymi faktami, a po części niewielkiego lenistwa, ale jednak próba opisania po raz wtóry tych samych zdarzeń innymi słowami i wplatanie tego w dialog między postaciami, świadczy o kunszcie pisarza.
W kwestii postaci występujących w powieści bez wątpienia są one wielopoziomowe. W zasadzie żaden z bohaterów drugoplanowych nie jest krystalicznie biały lub zły do szpiki kości. Nawet potwornie irytujący mnie Paweł Kamiński ma w sobie pierwiastki dobra. Zaskakująca jest tylko bezgraniczna głupota nastolatków i brak zdecydowanej reakcji dorosłych.
"Motyleka" z pewnością bardzo spodoba się każdemu fanowi Camilli Läckberg, a i ci, którzy jak ja nie pałają bezgraniczną miłością do Sagi o Fjälbace na pewno docenią intrygę i tajemnicę, której nie powstydziłaby się sama Agatha Christie. Szczerze mówiąc podejrzewam Katarzynę Puzyńską o to, że podobnie jak to robiła Christie dopiero na końcu książki wymyśliła, kto jest zabójcą i odpowiednio przerobiła wcześniejsze rozdziały, aby pasowały do zakończenia ;) Sporo kryminałów w życiu przeczytałem, a jakoś do samego końca nie udało mi się domyśleć, kto jest sprawcą. Może warto zostawić czytelnikom jakieś tropy?

"Motylek" to naprawdę bardzo dobry kryminał. Autorka zadebiutowała w pięknym stylu. W książce wyraźnie widać inspirację Camillą Läckberg. Podobnie jak w pierwszym tomie sagi o Fjälbace wspomnianej szwedzkiej pisarki, główną rolę w powieści odgrywa samotna kobieta po trzydziestce i samotny policjant w zbliżonym do niej wieku. Nie zdradzę zbyt wiele przyszłym czytelnikom...