Magia może być definiowana na wiele różnych sposobów. Jemisin wykreowała świat, w którym moc jest ograniczona i pochodzi z ludzkich snów, a dostąpić jej mogą tylko wybrani o odpowiednich predyspozycjach. Główni bohaterowie książki pochodzą z dwóch różnych kultur, miast – państw oddzielonych od siebie pustynią. Jak się później okaże, mają one wspólne korzenie, ale ich drogi się rozeszły. Tym sposobem Ehiru zbieracz hananjański z Gujaarehu spotka na swoje drodze Mówczynię Sunandi z Kisuii. Przeciwstawne zdania, poglądy i podejście do wielu sprawa – one będą się zderzać na kartach co rusz.

Ehiru jest zbieraczem, kapłanem bogini Hananji zbierającym sny i przeprowadzającym dusze ludzi do świata snów (coś na kształt raju z Biblii). Jest niezwykle utalentowany w tej dziedzinie i pełen wiary w słuszność swojego postępowania. Jednak podczas zbioru coś idzie nie tak – od tej chwili bohater będzie mieć problem ze znalezieniem spokoju. Do samego końca pozostanie jednak wierny swoim przekonaniom i w całości odda się sprawie.

„Nikt, kogo zebrałem, nie przebywał w więzieniu, chyba że w więzieniu własnego ciepiącego ciała lub zaślepionego umysłu. Ofiaruję Jej [bogini Hananji] spokój w zamian za ból…strach… nienawiść… samotność. Śmierć to dar, dla tych, którzy cierpią za życia.”

Wraz z Ehiru podróżuje jego podopieczny Nijiri, były już akolita, który jednak nie przeszedł inicjacji potrzebnej do stania się pełnoprawnym zbieraczem – ciąg wydarzeń uniemożliwił mu dokonanie tego. U boku swojego mentora, któremu jest szczerze oddany, wyruszy w podróż przez pustynię, próbując powstrzymać nadciagającą wojnę. Przez ten czas wiele się nauczy, będzie zmuszony szybko dojrzeć, a jego wiara zostanie wystawiona na próbę.

Sunandi jest mówczynią, czyli oficjalnie piastuje stanowisko kogoś w rodzaju ambasadora. Zbiera informacje, które mogłyby zagrozić pokojowi i Kisuii. Tam, skąd pochodzi, magia została zakazana i jest surowo karana. Jest pełna pogardy dla zbieraczy, uważa ich za barbarzyńców i zbrodniarzy. Jej podejście do sprawy stopniowo, ale nie całkiem, ulega zmianie, gdy splot zdarzeń styka ją z dwójką zbieraczy. Razem z nimi odbywa długą podróż.

Losy tej trójki bohaterów są głównym trzonem powieści, w której autorka wykreowała magiczny świat oparty na snach. Właśnie z nich swoją moc czerpie zakon Hananji, który posiada kilka szczebli podopiecznych zajmujących się różnymi sprawami. Wokół tej wiary osnuto wątek wojny, niegodziwości i wielkiej miłości do bliźniego, a także gorliwości w wierze. Bohaterowie są wyraziści, różnorodni i dobrani do powierzonych im ról. Fakty i informacje są podawane w taki sposób, aby akcja trzymała w napięciu.

Autorka posplatała wiele wątków w jedną powieść, nadając wydarzeniom odpowiedni bieg. Władza i religia. Miłość i nienawiść. Kłamstwa i prawda. Wszystko to przeplata się razem na stronach książki. Kto ma rację? Każdy ma swoją, co dobitnie widać w powieści.

„Nie pragnął podbojów. Jednak pożądał spokoju i dawno temu uwiadomił sobie, ze spokój jest naturalną konsekwencją porządku. Ten wspaniały sen, jakim był Gujaareh, udowadniał to raz po raz. (…) Reszta świata nadal zmagała się z nieporządkiem, więc na dłuższą metę na jaki spokój mógł liczyć Gujaareh z tak słabymi i małodusznymi sąsiadami? A oto rozwiązanie problemu: podbić świat, ale po to, by zaprowadzić spokój, nie aby zyskać władzę.”

Książka niewątpliwie wciąga i stanowi novum w podejściu do tematu magii. Została napisana sprawnie i z wyczuciem, choć niektóre sceny są trochę rozwleczone. Czyta się dobrze i zaskakuje.

Magia może być definiowana na wiele różnych sposobów. Jemisin wykreowała świat, w którym moc jest ograniczona i pochodzi z ludzkich snów, a dostąpić jej mogą tylko wybrani o odpowiednich predyspozycjach. Główni bohaterowie książki pochodzą z dwóch różnych kultur, miast – państw oddzielonych od siebie pustynią. Jak się później okaże, mają one wspólne korzenie, ale ich drogi...