Co napisać o tej książce? Pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy jest spoilerem, więc sobie ją odpuszczę, ale podkreślę, że zakończenie książki zaskakuje. Niby ostatnie strony zdradzają co się stanie, ale sprawy przyjęły dla mnie dziwny obrót i zmuszają mnie do raczej negatywnej oceny głównego bohatera.
Watanabe błądzi, nie wie czego szuka, jest samotny mimo, że otacza go wiele kobiet. Nieumiejętność rozpoznania swoich uczuć sprawia, że cierpi zarówno on, jak i ci, którzy wdali się z nim w relacje.
Pobrzmiewająca w tle piosenka The Beatles "Norwegian wood" jest jak dla mnie słaba, a duch lat 6o. i 70. nie jest dobrze oddany. Chociaż może jestem w błędzie, i realia tych czasów w Azji wyglądały inaczej niż w Polsce czy USA.
Dla fanów Murakamiego: znów pojawia się motyw studni i kija bejsbolowego, ale to raczej subtelne wzmianki. Zrozumieją je ci, którzy czytali "Kronikę ptaka nakręcacza". Rozwinięte są za to motywy nakręcania sprężyny czy zbrukania na tle seksualnym. Seksu tu w ogóle jest dużo, i to może ma być wyznacznik czasu akcji.
Chcąc odnieść się do wątków onirycznych znanych z prozy Murakamiego powiedziałabym, że tu jest ich znikoma ilość. Ta książka bazuje na bardziej dosłownym przekazie.
Pewnie znów będę potrzebowała kilku dni na przyswojenie treści, ale taki już jest urok twórczości Murakamiego.

Co napisać o tej książce? Pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy jest spoilerem, więc sobie ją odpuszczę, ale podkreślę, że zakończenie książki zaskakuje. Niby ostatnie strony zdradzają co się stanie, ale sprawy przyjęły dla mnie dziwny obrót i zmuszają mnie do raczej negatywnej oceny głównego bohatera.
Watanabe błądzi, nie wie czego szuka, jest samotny mimo, że otacza...