Koncepcja książki opiera się na skonfrontowaniu dwóch płaszczyzn. Jedna to pełen wewnętrznego życia, marzeń, szaleństwa umysł bohatera, druga to coraz bardziej pusty żołądek. Takich płaszczyzn jest kilka, choćby wyobrażenie miłości z jej urzeczywistnieniem . Także bogate społeczeństwo i nędza.
Towarzyszymy bohaterowi w jego próbach przetrwania w społeczeństwie, którego on nie rozumie, w którym nie potrafi się odnaleźć, do którego w żaden sposób nie pasuje.
Obraz społeczeństwa jest dla nas o tyle ciekawy, że pod względem rozwoju etycznego mieszkańcy XIX wiecznej Kopenhagi odpowiadają naszemu polskiemu z XXI wieku, w którym nie ma miejsca dla głodnych lub zagubionych, choć takich nie brakuje.
Monolog wewnętrzny który prowadzi przez całą książkę bohater celowo drażni i zniechęca do niego, cały czas zastanawiamy się, jaka jest granica jego niedostosowania. Ale w którymś momencie bezwiednie stwierdzamy, że jego szaleństwo nie jest większe niż wariactwo wokół niego.
Czytając dzisiejsze psychologiczne powieści rodem ze Skandynawii, warto zapoznać się twórczością tego, który był ich prekursorem.
Styl tłumaczenia autorstwa Franciszka Mirandola mnie akurat przypadł do gustu, choć przez wielu jest krytykowany.
Utwór ma jedną zasadniczą wadę, jest zbyt krótki, by tak naprawdę wciągnął. Raczej wydaje się szkicem do większej całości albo częścią epopei.

Koncepcja książki opiera się na skonfrontowaniu dwóch płaszczyzn. Jedna to pełen wewnętrznego życia, marzeń, szaleństwa umysł bohatera, druga to coraz bardziej pusty żołądek. Takich płaszczyzn jest kilka, choćby wyobrażenie miłości z jej urzeczywistnieniem . Także bogate społeczeństwo i nędza.
Towarzyszymy bohaterowi w jego próbach przetrwania w społeczeństwie, którego on...