Ta książka wywołuje bardzo różne emocje. Zasmuca, ale też wzrusza. Fascynuje.
Najlepsza pozycja Smoleńskiego, jaką dotąd czytałam. Za dobrą uważam "Izrael już nie frunie", za średnią "Arab strzela, Żyd się cieszy". "Oczy zasypane piaskiem" to książka genialna! Zawiera w sobie obrazy, które po prostu stają przed oczyma, o których się myśli, których się nie zapomina.

Jest to zbiór reportaży z Palestyny, zbiór spotkań z ludźmi kochającymi ten mały skrawek ziemi, który chcieliby mieć znów na własność. Palestyńczycy Smoleńskiego nie są źli i okrutni, są smutni, melancholijni, lecz nie tracący nadziei, pragnący pokoju. Nie brak tu też tej drugiej strony - Żydów, do których Smoleński nieustannie wraca, fascynuje się, lecz w tej książce potrafi się do nich zdystansować.

Szczególnie zapadły mi w pamięć historie o Machsom Watch, organizacji starszych kobiet obserwujących zachowanie wojska izraelskiego na checkpointach; o skarbie, jakim jest woda, i którego wciąż braknie - Izraelczycy niszczą Palestyńskie "nielegalne" cysterny; o Omarze, mieszkańcu Al-Waladży, właścicielu prawdopodobnie jedynego na świecie prywatnego tunelu, łączącego jego dom, którego dzielnie bronił, z resztą świata; i wreszcie, o Michaelu Sfardzie (który pojawia się w tej książce kilka razy), izraelskim prawniku walczącym o prawa Palestyńczyków i jego przyjaźni z Mohamedem z miasteczka Bil'in, które stało się znane za sprawą nominowanego do Oscara dokumentu "5 rozbitych kamer".

W tej książce nie chodzi o to, by opowiedzieć się po którejś ze stron.
Smoleński udowadnia, że wszyscy jesteśmy ludźmi i mamy podobne pragnienia - chcemy żyć w pokoju, w miejscu, które choć trochę jest nasze i w otoczeniu ludzi, którzy nas akceptują.

Mimo najszczerszych chęci, jego prognozy nie są zbyt optymistyczne.
Podkreśla pochylanie się nad własnym bólem zarówno strony palestyńskiej, jak i żydowskiej - zamiast zjednoczenia w tym bólu, jest chęć zemsty.

"(...) ma oczy zasypane piaskiem żalu, rozczarowania, niechęci. Poszedł własną ścieżką, prowadzącą tylko w stronę zgorzknienia i bolesnego zawodu."

Zachęcam do poświęcenia czasu tej książce, tym ludziom, ich historiom i przemyśleniom. Smoleński pozwala im grać, sam usuwa się w cień, jest niemal niedostrzegalny - pięknie napisane!

Ta książka wywołuje bardzo różne emocje. Zasmuca, ale też wzrusza. Fascynuje.
Najlepsza pozycja Smoleńskiego, jaką dotąd czytałam. Za dobrą uważam "Izrael już nie frunie", za średnią "Arab strzela, Żyd się cieszy". "Oczy zasypane piaskiem" to książka genialna! Zawiera w sobie obrazy, które po prostu stają przed oczyma, o których się myśli, których się nie zapomina.

Jest to...