W pogrzebie czterdziestoparoletniej kobiety uczestniczy m.in. pięciu mężczyzn, którzy uprawiali z nią seks. Oczywiście każdy w innym czasie. Zmarła była w młodości na tyle filuterna, że seks z nią pozostawił trwały świat w psychice dwóch z nich: kompozytora i dziennikarza. /No to mamy coś z „Chłopców” Grochowiaka/. To piętno seksu stało się bazą specyficznej przyjażni naszych bohaterów; ludzi absolutnie róznych, których poza tą traumą nic nie łączy. Przedstawienie ich światów ciągnie się przez sto nudnych stron. Trzeci, który pielęgnował potwornie cierpiącą i zniekształconą kobietę w ostatnich dniach jej choroby, nie wzbudza agresji przyjaciół, gdyż, w ich mniemaniu, to „frajer”, z którym się zmarła nie liczyła. Czwarty, o wiele od nich starszy, zadaje im wprawdzie upokarzający ból stwierdzając, że wytrawnie uprawiała z nim seks jako szesnastolatka, a więc grubo przed nimi, jednakże różnica wieku, jak i zniknięcie z ich pola widzenia, powodują, że chęć zemsty go nie sięga. Co innego z piątym.

Nie dość, że był udanym kochankiem, to również odniósł sukces w życiu osobistym i zawodowym, ma bowiem „udaną” rodzinę i kandyduje na stanowisko premiera Wlk. Brytanii, podczas gdy kompozytor jest samotny, a dziennikarz, wprawdzie ma rodzinę, ale zawodowo jest typową dziennikarską „gnidą”. Okazją do zemsty stają się zdjęcia, perfidnie podsunięte przez tego trzeciego - „frajera”, zrobione przez nieboszczkę, przedstawiające piątego /człowieka sukcesu/, w kobiecych fatałaszkach. Mimo zastrzeżeń kompozytora, dziennikarz je publikuje, lecz zamiast zniszczenia polityka, powoduje samozagładę, bo panująca, w społeczeństwie brytyjskim, moda na tolerancję wobec „inności”, z pobłażaniem traktuje igraszki z przebieraniem, a potępia wścibskie dziennikarstwo.

No i dziennikarz, wyrzucony z pracy staje się życiowym bankrutem . Jedzie ze swoim przyjacielem do tytułowego Amsterdamu, gdzie ten odnosi życiowy sukces. Teraz muszę wspomnieć, że przyjaciele zainspirowani tragicznym umieraniem ich sekspartnerki, która nie miała możliwości odebrania sobie życia, zawarli swoiste zobowiązanie do wzajemnej pomocy w odejściu z tego padołu w adekwatnej sytuacji. I jak łatwo się domyślić, po koncercie, w hotelu policja znajduje ciała naszych bohaterów. Na mój rozum kompozytor zatruwając szampana w kieliszku dziennikarza wywiązał się z umowy, ale dziennikarz, sam zostawszy życiowym bankrutem, zrobił to chyba z zawiści. Dodatkowego smaczku ma dodać fakt, że w celu identyfikacji zwłok do Amsterdamu udają się „trzeci” i „piąty” tj „frajer” i „polityk”. No i proszę, jedna „dobrze” dała, a tyle nieszczęścia narobiła.

W pogrzebie czterdziestoparoletniej kobiety uczestniczy m.in. pięciu mężczyzn, którzy uprawiali z nią seks. Oczywiście każdy w innym czasie. Zmarła była w młodości na tyle filuterna, że seks z nią pozostawił trwały świat w psychice dwóch z nich: kompozytora i dziennikarza. /No to mamy coś z ...