W zamyśle lektura "Nomen omen" miała być moim pierwszym spotkaniem z twórczością pani Kisiel, bo opis i okładka zaciekawiły mnie niemiłosiernie.
Udałam się więc do księgarni na polowanie, żeby jak najszybciej zdobyć ją przed Pyrkonem i na miejscu zostać obłaskawioną autografem, ale jako że "Nomen omen" nie było na stanie, wróciłam do domu z "Dożywociem" i tym sposobem zaczęłam - nomen omen - przygodę z książkami pani Kisiel w porządku chronologicznym.

Ale do rzeczy: odnosząc się do obu wspomnianych dzieł literatury dziwacznej, "Nomen omen" czytało mi się zdecydowanie lepiej. W "Dożywociu" bohaterowie byli przesympatyczni i to dzięki nim nie chciało się odkładać tej książki, bo od strony fabularnej... no, w zasadzie to nie było strony fabularnej. A tutaj mamy i przesympatycznych bohaterów, i ciekawą, nietypową fabułę, która wykorzystuje bardzo nowatorski wątek.
Oczywiście na pewno na mojej ocenie zaważa fakt, iż wydarzenia rozgrywają się nie tylko w Polsce (co zawsze w jakiś sposób pomaga mi się utożsamić z bohaterami i bardziej wczuć w ich perypetie), ale też we Wrocławiu - moim ukochanym, rodzinnym Wrocławiu, którego sama jestem mieszkanką i który bezapelacyjnie uwielbiam. Cudownie było czytać o bohaterce, która chadza tymi samymi ulicami, co ja codziennie. Natomiast odniesienia do niemieckiego Breslau nadały książce charakteru i różnorodności tematyki, a mnie zaciekawiły jako wielbicielkę tego wspaniałego miasta.

Sama warstwa fabularna była niezwykle wciągająca, ale niestety do pewnego momentu - a mianowicie do ujawnienia wszystkich istotnych tajemnic. Później czytało się trochę gorzej i z mniejszym entuzjazmem, a sama książka stała się odrobinę kiczowata, ale taki właśnie styl pisania kojarzy mi się z panią Martą Kisiel i jest to zdecydowanie cecha pozytywna - znam bardzo niewielu autorów, których rozpoznałabym po samym stylu i bardzo ich sobie cenię.

Bohaterowie również byli niepospolici - życiowa sierota Salka, jej denerwujący brat Niedaś, filolog Bartek i trójca demonicznych starszych pań to nadal niepełny skład. Przekonałam się o tym już podczas lektury "Dożywocia" - pani Kisiel ma talent do tworzenia niezwykle sympatycznych, ciekawych i wyróżniających się na tle innych postaci. To właśnie dzięki nim książkę nadal czyta się z chęcią, gdy fabuła zaczyna zwalniać.

Podsumowując, "Nomen omen" niestety nie jest objawieniem literackim, ale z pewnością książką ciekawą, inną niż wszystkie i taką, która zapada w pamięć. Do tego zapewnia miłe wrażenia estetyczne swoją nieco mroczną, karykaturalną okładką. Zdecydowanie polecam zarówno osobom, które chcą zacząć swoją przygodę z twórczością pani Kisiel od przygód z Salomeą Przygodą, jak i również tym, którzy znają już jej inne książki.

W zamyśle lektura "Nomen omen" miała być moim pierwszym spotkaniem z twórczością pani Kisiel, bo opis i okładka zaciekawiły mnie niemiłosiernie.
Udałam się więc do księgarni na polowanie, żeby jak najszybciej zdobyć ją przed Pyrkonem i na miejscu zostać obłaskawioną autografem, ale jako że "Nomen omen" nie było na stanie, wróciłam do domu z "Dożywociem" i tym sposobem...