Zbiór opowiadań napisanych przez Salingera w latach 1948-53. Wszystkie na tyle dobre, by mogły rozwinąć się w długie powieści (czytałabym je z niegasnącą uwagą) — ale z drugiej strony, to właśnie ich krótkie, zmyślne konstrukcje sprawiają, że są tak wyjątkowe.

Przy tym każde przypomina sztukę teatralną. Ludzie na chwilę pojawiają się na scenie, odgrywają swoje role — niekiedy zupełnie banalne — a potem nagle światło gaśnie, opada kurtyna i widz (czytelnik) nie do końca wie, co się stało. Chociaż bardzo dobrze rozumie, co się stało. Tak kończą się te małe salingerowe formy. Salinger szybko wprowadza czytelnika w nie do końca jasne sytuacje i równie silnie przywiązuje go do bohaterów. Jego proza jest żywa, angażująca, realistyczna, ale i niedosłowna. Pisarz doskonale przemyca w niej klimat Ameryki lat 40. Bohaterowie albo głęboko odczuwają piętno wojny, albo z różnych względów nie potrafią odnaleźć się we współczesnym, materialnym świecie, często miotają się i dokonują nielogicznych wyborów. Targają nimi rozterki i dramaty. Przed lekturą warto wiedzieć, że Salinger do wyrażenia ich emocji upodobał sobie formę dialogu.

więcej: https://pannaodslow.blogspot.com/2017/07/9-opowiadan-j-d-salinger.html

Zbiór opowiadań napisanych przez Salingera w latach 1948-53. Wszystkie na tyle dobre, by mogły rozwinąć się w długie powieści (czytałabym je z niegasnącą uwagą) — ale z drugiej strony, to właśnie ich krótkie, zmyślne konstrukcje sprawiają, że są tak wyjątkowe.

Przy tym każde przypomina sztukę teatralną. Ludzie na chwilę pojawiają się na scenie, odgrywają swoje role —...