Na dzień, w którym "Buszujący w zbożu" znajdzie się w moich rękach, czekałam długo. I szczerze mówiąc, od pierwszych chwil znajomości z Holdenem, znienawidziłam go. "Nie bujam"!
Mogłabym napisać jak bardzo irytującą postacią jest główny bohater. Mogłabym wyznaczyć listę słów, które w papierowych ustach młodego Caulfielda przyprawiały mnie o mdłości. Mogłabym też stwierdzić, że przebrnęłam przez jego słowa z tym samym, charakterystycznym dla niego olewającym stosunkiem. I że za każdym razem, kiedy trafiałam na słowa "...jeśli chcecie wiedzieć...", myślałam z oburzeniem - nie, nie obchodzi mnie to!
Ale czytałam dalej.
Nienawidzę Holdena - po pewnym czasie zaczęłam się nad tym zastanawiać. Nienawidzę kogo? Nieszczęśliwego mężczyzny czy młodzieńca jeszcze, zagubionego i pragnącego życia w lepszym świecie? Nienawidzę kogoś, kto potrafi myśleć i posiada swoje zdanie, które wyraża nie tylko słowami, ale i czynami?
Mogłabym określić "Buszującego w zbożu" jako książkę beznadziejną. Ale to byłaby nieprawda. W końcu przeczytałam lekturę w całości, a nawet poświęcam czas na napisanie opinii o niej. Kiedy ją czytałam, walczyłam wręcz o zainteresowanie głównego bohatera. Czy mam prawo źle wypowiedzieć się o czymś, co wzbudziło we mnie tyle emocji i zajęło część moich myśli?
Oczywiście, nie. Mimo to, oceniam "Buszującego w zbożu" zbyt nisko. "Tak dla zgrywu" :)

Na dzień, w którym "Buszujący w zbożu" znajdzie się w moich rękach, czekałam długo. I szczerze mówiąc, od pierwszych chwil znajomości z Holdenem, znienawidziłam go. "Nie bujam"!
Mogłabym napisać jak bardzo irytującą postacią jest główny bohater. Mogłabym wyznaczyć listę słów, które w papierowych ustach młodego Caulfielda przyprawiały mnie o mdłości. Mogłabym też stwierdzić,...