Są takie książki, po których przeczytaniu odczuwa się dziwną i tajemniczą pustkę, taką, że nawet trudno napisać parę słów o wrażeniach z lektury. Do "Doktora Żywagi" zasiadłem po raz drugi, jest to jedna z tych powieści, którą można co kilka lat przeczytać po raz kolejny i znowu odkryje się coś nowego, co znowu zmusi człowieka do myślenia.
Główny bohater, Jurij Aleksandrowicz Żywago jest lekarzem oraz poetą. Za jego sprawą poznajemy Rosję pierwszej połowy XX wieku. Najpierw dzięki doktorowi trafiamy na front podczas I wojny światowej, później poznajemy Moskwę okresu rewolucji październikowej. Ostatecznie lekarz wraz z rodziną wyjeżdża na Syberię budować swoje nowe życie oparte na innych zasadach. Tutaj jednak nasi bohaterowie trafiają w wir wojny domowej toczącej się między białymi a czerwonymi. Postać Żywagi jest niczym antyczny bohater, cały czas toczy nieustanną walkę ze swoim przeznaczeniem: "Bo porządku rzeczy się nie zwalczy, droga już ku swemu fatum bieży" - zapisze doktor w jednym z poematów. W tle mamy oczywiście wątek miłosny, który jeszcze bardziej komplikuje i tak pogmatwaną już sytuację.
Pasternakowi bardzo dobrze udało się oddać panoramę dwudziestowiecznej Rosji, każdy bohater symbolizuje jakąś inną jej część, chociaż to i tak spłycenie sprawy. Mamy białych i czerwonych, mamy prostych robotników i profesorów. Mamy postacie, które czytują Tołstoja, Dostojewskiego, Puszkina i Błoka. Każda z nich szuka swojej Rosji. Zresztą wątek filozoficzny za sprawą Żywagi jest bardzo charakterystyczny i widoczny w powieści.
Jeśli chodzi o język to jest to uczta literacka. Poza prozą mamy też w "Doktorze Żywago" do czynienia ze sporą dawką poezji autorstwa głównego bohatera, którego utwory są umieszczone na końcu książki, ale jednocześnie towarzyszą nam przez całą lekturę wplecione gdzieś w narrację.
Drugie podejście otworzyło mi oczy na inne aspekty książki. Za pierwszym razem byłem zafascynowany Strielnikowem, który zostaje partyzantem i wypowiada wojnę historii i tam realizuje swoje utopijne idee. Tym razem jakoś moją uwagę bardziej skupił Jurij Żywago i jego tragizm.

Są takie książki, po których przeczytaniu odczuwa się dziwną i tajemniczą pustkę, taką, że nawet trudno napisać parę słów o wrażeniach z lektury. Do "Doktora Żywagi" zasiadłem po raz drugi, jest to jedna z tych powieści, którą można co kilka lat przeczytać po raz kolejny i znowu odkryje się coś nowego, co znowu zmusi człowieka do myślenia.
Główny bohater, Jurij...