Proszę o uwagę- będę wychwalać pod niebiosa.

Domyślam się, że każdy przytomny czytelnik dawno już "Piaskową Górę" przeczytał,ale do mnie seria Joanny Bator dotarła dopiero teraz. I całe szczęście, bo bez znajomości tej pozycji wiele bym straciła. Książka jest znakomita, wzruszająca i niezwykle prawdziwa. Przedstawione są w niej losy trzech pokoleń kobiet, które są tak mocno osadzone w realiach czasów, w jakich żyły, że wydają się być autentyczne.
Zofia, Jadwiga i Dominika- babka, córka i wnuczka- dostają od losu kawał własnych zmartwień typowych dla kobiet żyjących w czasach wojny, a potem komunistycznej Polski, i którym przyjdzie iść przez życie bez wsparcia partnera. Dla każdej z nich samotność spowodowana jest innymi czynnikami: wojną, przedwczesnym wdowieństwem, brakiem zrozumienia partnera . Każda z nich próbuje przeżyć też coś ekscytującego, jakąś namiastkę miłości ale wydaje się, że nie jest to ich przeznaczeniem. Babka traci męża w czasie wojny a uczucia swoje lokuje nieszczęśliwie w osobie ukrywającego się żyda. Jadwiga poślubiwszy nieudolnego Stefana, który przepija swoje życie przed telewizorem - zakochuje się w we wszystkim co przyjeżdża zza zachodniej granicy- stamtąd też pochodzi jej krótkoterminowy kochanek. Dominika fascynuje się wszystkim co jest odmienne, więc jej miłość jest równie trudna co oryginalna bo ulokowana w osobie duchownego. Każda z kobiet boryka się z problemami wynikającymi z własnych namiętności, trudów nie do końca zaplanowanego macierzyństwa i samotności. Żadna z nich, chociaż bardzo się stara nie potrafi być dla tej drugiej wsparciem , nie potrafi okazać jej uczucia bezwarunkowej miłości.

Babka do późnej starości nie wie , czy jej córka jest owocem gwałtu na niej dokonanego przez znienawidzonego absztyfikanta wykorzystującego jej wojenną samotność ,czy też ojcem jest żyd ,którego pokochała. Jadwiga, która dotkliwie choć w sposób nieuświadomiony odczuwa brak uczucia ze strony matki -nękana jest całe życie nerwicą natręctw .Usiłuje porządkować swoją przestrzeń przy pomocy wrzątku i octu i sama nie jest w stanie zrozumieć swojej oryginalnej córki nawet odrobinę. Dominika próbuje nie zwracać uwagi na opinię swojego środowiska , ale nie da się żyć niezależnie swoim życiem w miejscu zwanym Babel, gdzie nikt nie ma przed nikim żadnych tajemnic .

Oczywiście realistyczny obraz komunistycznej Polski jaki przedstawiła Joanna Bator obudził moje dziecięce wspomnienia. Pomimo, że nie wychowywałam się w blokowisku i nie jeździłam małym fiatem, to wiele z rzeczy przedstawionych w książce jako hity tamtych czasów gościło w moim domu. Dezodoranty Bac i Basia, farbowane pieluchy zamienione w sukienki, korale z makaronu ( i pestek jabłek) oraz inne nowinki mody były obecne na półkach mojej mamy- zaradnej kobiety tamtych czasów. Razem z mamą obejrzałam też serial o Izaurze, i chociaż dzisiaj nie jestem w stanie- nawet pod groźbą- obejrzeć żadnego serialu- muszę przyznać, że wówczas tamten film o „pięknej” niewolnicy miał moc.

Bardzo się cieszą, że to jest pierwsza część serii i czeka mnie lektura „Chmurdalii” Mam nadzieję,a nawet pewność, że będzie równie udana jak „Piaskowa góra”.

Kto jeszcze nie przeczytał a ma ponad 30 lat musi niezwłocznie uzupełnić ten brak. Młodsze pokolenie może czuć się nieco zagubione w opisach miejsca, gdzie wychowały się ich matki i babki , a gdzie brakowało niemal wszystkiego oprócz kobiecej pomysłowości i zaradności, chociaż lektura ta będzie dla nich niezwykłym przewodnikiem po tych niezbyt jeszcze odległych czasach. W mojej ocenie obraz ten jest bardzo prawdziwy, przedstawiony w piękny literacko sposób z odpowiednią dawką ironii. Naprawdę bardzo gorąco polecam.

Proszę o uwagę- będę wychwalać pod niebiosa.

Domyślam się, że każdy przytomny czytelnik dawno już "Piaskową Górę" przeczytał,ale do mnie seria Joanny Bator dotarła dopiero teraz. I całe szczęście, bo bez znajomości tej pozycji wiele bym straciła. Książka jest znakomita, wzruszająca i niezwykle prawdziwa. Przedstawione są w niej losy trzech pokoleń kobiet, które są tak...