Osoba, która poleciła mi tą książkę, poleciła mi również Jodi Picoult. Stwierdziła, że jeśli spodoba mi się proza pani Picoult, to "Obietnica gwiezdnego pyłu" również. Cóż, Picoult była dla mnie nie do przejścia, sentymentalna, płaska historia, sztucznie wyciskająca łzy. W tym przypadku miało być podobnie. W dodatku jak przeczytałam na okładce, że to "Przejmujący dramat rodzinny dla wielbicielek powieści Jodi Picoult" zwątpiłam zupełnie. Ja rozumiem, że ciepło, lato się zbliża i zaczynamy czytać lżejszą literaturę, ale hm... to nie dla mnie. I co? Po pierwszym rozdziale nie mogłam przestać czytać. Fakt, historia w klimacie przypomina powieści pani Jodi, ale wykonanie jest o niebo lepsze. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia mężczyzny, nie ma tu zbędnego patosu, choć patos jest, nikt na siłę nie wciska emocji, które u Picoult wydały mi się sztuczne i naciągane. Tutaj autorka potrafiła mnie przekonać do prawdziwości stanów emocjonalnych przeżywanych przez bohaterów. Uwierzyłam pani Sibley. I płakałam jak bóbr. Chyba z wiekiem robię się sentymentalna. Dla mnie rewelacja i cieszę się, że mam na własność, bo pewnie wiele razy do niej wrócę albo komuś pożyczę.

Osoba, która poleciła mi tą książkę, poleciła mi również Jodi Picoult. Stwierdziła, że jeśli spodoba mi się proza pani Picoult, to "Obietnica gwiezdnego pyłu" również. Cóż, Picoult była dla mnie nie do przejścia, sentymentalna, płaska historia, sztucznie wyciskająca łzy. W tym przypadku miało być podobnie. W dodatku jak przeczytałam na okładce, że to "Przejmujący...