Nie, nie, nie.

Sama nie jestem w stanie określić swojego stosunku do książki. Nie jest to zdziwienie, a zdruzgotanie to zdecydowanie za duże słowo. Nie jest to również zaskoczenie czy załamanie. Może coś pomiędzy?

Mam wrażenie, że książką była pisana na szybko, tak, jak pisze się wypracowanie na przerwie przed polskim. Na kolanie, byle jak, aby było. Akcja pędzi zbyt szybko, a imiona bohaterów jedynie przewijają się przed oczami, jednak to, w czym brali udział i co powiedzieli niestety jest rzeczą, o której szybko się zapomina.

Wszystko w tej książce uległo spłaszczeniu, przynajmniej takie jest moje wrażenie. Ta wielka miłośc Tris i Tobiasa, lub jak kto woli Cztery, jest pozbawiona emocji, wszystko czyta się tak, jakby byli oni aktorami niepotrafiącymi dobrze odegrać swojej roli.

Zakończenie, owszem, jest zaskakujące, ale to nie tego się spodziewałam. Śmierć jest potraktowana jak jedno nic nieznaczące wydarzenie, które po prostu sobie "jest", jakkolwiek to zabrzmi.

Nie podoba mi się również wizja świata za tym osławionym już murem. Wszystko ogranicza się w zasadzie do budynku Agencji i jednego - dwóch domów na peryferiach. Jest wzmianka o innych eksperymentach, o innych buntownikach, którzy są UG, jednak to tyle. Myślę, że można by było dużo bardziej rozwinąć ten temat.

Przyznam, że płakałam na końcu, przy śmierci Tris, jednak to tyle. Poza tym, książka nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. Nie pochłonęła mnie również tak jak dwie poprzednie części. Po tej serii i po takich dwóch tomach spodziewałam się zacznie więcej. Niestety, ,,Wierna" nie spełniła moich oczekiwań.

Czy polecam? Cóż, chyba tylko z przywiązania do serii, z tego samego wynika moja ocena. Za bardzo polubiłam Tris, Tobiasa, Christinę i resztę.

Jak ktoś chce dowiedzieć się, jak skończy się całą trylogia - polecam. Jednak nie uważam tego za pozycję obowiązkową, nawet jeśli czytało się dwa poprzednie tomy, bo myślę, że tą książkę dałoby się streścić w kilku zdaniach.

Nie, nie, nie.

Sama nie jestem w stanie określić swojego stosunku do książki. Nie jest to zdziwienie, a zdruzgotanie to zdecydowanie za duże słowo. Nie jest to również zaskoczenie czy załamanie. Może coś pomiędzy?

Mam wrażenie, że książką była pisana na szybko, tak, jak pisze się wypracowanie na przerwie przed polskim. Na kolanie, byle jak, aby było. Akcja pędzi zbyt...