Indie – nieznany mini kontynent, w zasadzie cywilizacja sama w sobie. Po tej książce, troszkę bardziej mi bliska, przynajmniej we współczesnym znaczeniu.

Oczywiście lektura JEDNEJ książki o kraju tak złożonym jak Indie, to za mało by chociaż liznąć temat, niemniej jest to naprawdę udana kompilacja najbardziej współczesnej historii tego wielkiego kraju. Pozwala nieco lepiej zrozumieć ten kraj, jego wybory polityczne i społeczne. Kraj ważny, choć pozostaje w cieniu odnoszących bardziej „medialne” sukcesy Chin, to jednak przez same swoje rozmiary i potencjał ludnościowy – jest szalenie ważny.

Autorzy umiejętnie prowadzą narracje, za początek obierają sobie słynne powstanie Sipajów, po których de facto powstały kolonialne Indie, choć one tak naprawdę powstawały przez cały czas obecność tam Brytyjczyków, a Ci chyba też nigdy ich należycie nie zrozumieli.

Książka jest świetną syntezą polityki już niepodległego kraju, która ma tendencje do coraz większej fragmentaryzacji. Z drugiej strony to w sumie największa demokracja świata i kraj ciągle wielu kontrastów. Dobrze jest też dobrana proporcja pomiędzy polityką wewnętrzna i zagraniczną, całość podzielona na „epoki” w polityce Indii jakimi były np. rządy Nehru, czy Indiry Gandhi. To też pozwala lepiej systematyzować tą nową dla mnie wiedzę. Ciekawie są także omówione stosunki z Pakistanem ale i różnego rodzaju spory wewnętrzne, które lepiej pozwolą teraz zrozumieć doniesienia medialne z tamtego regionu.

Nie wiem czy książka jest przydatna dla większych znawców – dla mnie było znakomita.

Indie – nieznany mini kontynent, w zasadzie cywilizacja sama w sobie. Po tej książce, troszkę bardziej mi bliska, przynajmniej we współczesnym znaczeniu.

Oczywiście lektura JEDNEJ książki o kraju tak złożonym jak Indie, to za mało by chociaż liznąć temat, niemniej jest to naprawdę udana kompilacja najbardziej współczesnej historii tego wielkiego kraju. Pozwala nieco lepiej...

Czytałam ją prawie jednym tchem. Mówiłam sobie jeszcze tylko jeden rozdział i muszę zająć się czymś innym, ale za chwilę już byłam w kolejnym, a potem następnym. Nawet zdarzeń znanych mi byłam ciekawa. Oczywiście, Indie fascynują mnie od lat. Historia Indii mnie porywa. Dlatego po przeczytaniu książka wylądowała na półce obok takich książek jak:
- "Historia Indii" Kieniewicza
- "Pawi tron" Hansena
- "Indie od początku dziejów do podboju muzułmańskiego" Bashama
- "Odkrycie Indii" Nehru
- "Geschichte Indiens" Kulke, Rothermunda
- "Nowa historia Indii" Wolperta
- "India after Gandhi" Ramachandry Guhy
- " Indie zarys historii" Michela Bouvina
- "Życie codzienne w dawnych Indiach" J. Auboyer
- "India a History" J. Keaya
- " Nowa azjatycka potęga" Rothermunda
- "Indie od Curzona do Nehru i później" D. Dasa
- "India" P. Frencha,
- "Dzieje Indii" Pannikara
- i książek Kłodkowskiego, Dębnickiego, Zajączkowskiego, Mroziewicza czy Tharoora

Razem tworzą krąg książek, którym wdzięczna jestem za odsłanianie przede mną historii Indii, także tej najnowszej (Pannikara i Keaya nie zdążyłam jeszcze przeczytać, wciąż się w naszym domu pojawiało coś nowego o Indiach, na co rzucałam się łapczywie).
Panom Iwankowi i Burakowskiemu dziękuję za podjęcie się tematu, za wybór tego właśnie okresu, za tytuł zestawiający dwa tak różne doświadczenia Indii, ale przede wszystkim za sposób przedstawienia zdarzeń. Jeśli mogę, nie czytam po kolei. Skaczę. Tu też zaczęłam od bardziej pasjonujących mnie Indii po 1947 roku. Wciągnął mnie język, jakim spisano ich historię. Przedstawiono ją jasno, budząc ciekawość, rozładowując napięcie anegdotą. Nawet tytuły zabawnie wprowadzają w temat ( np o Rajivie Gandhim "Niechętny dziedzic i gorliwy reformator"). Podobnie pewne określenia (np o Soni Gandhi - białej kobiecie jako szarej eminencji w Indiach:) Bardzo się ucieszyłam znajdując tu tyle o polityce poszczególnych stanów: Karnataki, Tamil Nadu, Kerali, Pendżabu, ale i innych (Nagalandu itd).

Gdy właśnie skończyłam czytać część od 1947 roku po rok 2012 (ach jak mi zabrakło już Narendry Modiego u władzy:( i tego, co się dzieje w Indiach już po zakończeniu książki) zorientowałam się, że czytałam rozdziały napisane przez p. Iwanka. Zaniepokojona, że język drugiego autora, p. Burakowskiego już mnie aż tak nie wciągnie, sięgnęłam po opis Indii skolonizowanych przez Brytyjczyków, potem wyzwalanych przez ruch nie tylko Kongresu, z tragiczną historią Podziału z 1947 roku. Nie zawiodłam się jednak. Czytałam z napięciem, chociaż może nie tak porwana jak w części w bliższej nam czasowo (1947-2012).
Gorąco polecam, zarówno tym, którzy nie znają historii Indii, jak i tym, którzy czytając kolejny raz odnajdują się w znanych sobie zdarzeniach. Odświeżonych sposobem przedstawienia. Oczywiście ja jestem tylko zafascynowanym Indiami laikiem, a nie znawcą Indii, ale myślę, że i ktoś taki znajdzie w tej książce coś dla siebie. Także w bogatej bibliografii, kalendarium zdarzeń, mapach przedstawiających graficznie dramatyczne zmiany. Choć w wątku polskim zabrakło mi Jerzego Krzysztonia.

Książka, do której już zaczęłam wracać i nieraz jeszcze wrócę. Na razie dałam jej na półce za towarzyszy "Odkrycie Indii" Nehru i "India after Gandhi" Ramachandry Guhy. Jak się do syta ze sobą nagadają , to zmienię im miejsca.

Kopia postu z mojej strony nietylkoindie.pl

Czytałam ją prawie jednym tchem. Mówiłam sobie jeszcze tylko jeden rozdział i muszę zająć się czymś innym, ale za chwilę już byłam w kolejnym, a potem następnym. Nawet zdarzeń znanych mi byłam ciekawa. Oczywiście, Indie fascynują mnie od lat. Historia Indii mnie porywa. Dlatego po przeczytaniu książka wylądowała na półce obok takich książek jak:
- "Historia Indii"...