Ogromne oczekiwania - trochę zawiedzione.

Zbierałem się długo do tej książki i w końcu nabyłem. Duże miałem oczekiwania, bo historia niezwykle ciekawa a sam z Koreą byłem związany i zawodowo i emocjonalnie.

A teraz do rzeczy.
Robota dziennikarska - w sensie zebrania informacji - pierwsza klasa. Widać ze autorka nie szczędziła zaangażowania. Dokopała się nie tylko do dokumentów, ale cennych wspomnień bohaterów historii sprzed pół wieku.

Warsztat literacki... no cóż. Zastrzeżenia mam dwa. Rozdział pierwszy to potok wątków pobocznych, osobistych historii które niewiele wnoszą i niekiedy po prostu nudzą, żenują, jak odcinek "Klanu", bo opowiedziane są niezgrabnie. Owo "ale pani taka młodziutka" powtarzane niczym "dzieci umyjcie rączki".
Miejscami KOSZMARNY styl pisania. Równoważniki zdań. Gdzie się da. Bo tak. Proste słownictwo. Za proste. Taki niby styl reporterski. Z miejsca zdarzenia. Ale na poziomie regionalnego dodatku Wyborczej... To chyba miało być fajne, ale nie było i męczyłem się. Ja, inżynier a nie humanista, czułem językowe braki.

Pózniej, tak jakoś od połowy, gdzieś już w rozdziale drugim jest lepiej, nawet dobrze. Jak gdyby pani Jolancie przypomniało się, że to nie weekendowa chałtura do gazety, a KSIĄŻKA. Wątki robią się ciekawe i nawet wciągajace ale - tu znowu ale, chociaż to już żaden zarzut - bardzo smutne. Czytałem fragmentami, codziennie, i zawsze zostawałem troche rozmontowany psychicznie. Chyba lepiej to wziąć na raz i mieć z głowy ten ogromny ładunek smutku. Sytuację ratują sporadyczne prześmieszne zdarzenia za sprawą różnic kulturowych, które dzisiaj są chyba nadal aktualne.

Bardzo dobrze że ta ksiązka została napisana, ocaliła od zapomnienia ważną historię, i tu wdzięczność dla autorki. Czy można było napisać to lepiej? Tak, zachowując nadal luźny reporterski styl, ale hmm... mniej prostacki. Ciekawe byłyby dalsze losy dzieciaków z Korei, chociaż - czego próbkę otrzymaliśmy pod koniec opowieści - pewnie jeszcze bardziej brutalne. A i tak opracowanie kolejnej części będzie jeszcze długo niemożliwe.

Na koniec polecam "Światu nie mamy czego zazdrościć" - reportaż z nowszych czasów w Korei Pln. Ciekawy, choć również pozostawiający pewien niedosyt.

Ogromne oczekiwania - trochę zawiedzione.

Zbierałem się długo do tej książki i w końcu nabyłem. Duże miałem oczekiwania, bo historia niezwykle ciekawa a sam z Koreą byłem związany i zawodowo i emocjonalnie.

A teraz do rzeczy.
Robota dziennikarska - w sensie zebrania informacji - pierwsza klasa. Widać ze autorka nie szczędziła zaangażowania. Dokopała się nie tylko do...