Na wstępie przyznam się, że zrobiłem podejście do „Frankensteina” bardziej w celu uzupełnienia swojego kanonu klasyki literatury niż z autentycznego zainteresowania historią pewnego potwora znad jeziora genewskiego. I tutaj spotkało mnie sporę i miłe zaskoczenie. Spodziewałem się spotkania z „drewnianym” pierwowzorem powieści grozy z nico naiwnym romantycznym wydaniu (powieść została wydana 1818r.) A tym czasem mamy bardzo głęboką powieść o ludzkich pragnieniach miłości, akceptacji, o niesprawiedliwości wynikającej z płytkiego osądu bliźnich, a także wielkie pytania tego świata np. czy człowiek może zabawiać się w Stwórcę i czy jest świadomy tego konsekwencji. Pytanie bardzo aktualne w kontekście chociażby debaty publicznej na temat klonowania ludzi. Era kinematografii chętnie sięgała po motyw Frankensteina wypaczając ten temat, banalizując go do poziomu zwykłego horroru. Dopiero w ostatnich dekadach, mam namyśli ekranizacją z ’94 roku podjęto próbę dość wiernego ukazania dramatycznej historii potwora bez imienia. Jako mieszkaniec Dolnego Śląska zaintrygowało mnie nawiązanie tytułu powieści do niemieckiej nazwy Ząbkowic Śląskich czyli właśnie Frankenstein. Miasto to w XVII stało się głośne w ówcześnie Europie z tzw. afery grabarzy, którzy byli oskarżeni o czary i bezczeszczenie zwłoki. Wielu publicystów upatruje w tych wydarzeniach inspiracji dla Mary Shelley.

Na wstępie przyznam się, że zrobiłem podejście do „Frankensteina” bardziej w celu uzupełnienia swojego kanonu klasyki literatury niż z autentycznego zainteresowania historią pewnego potwora znad jeziora genewskiego. I tutaj spotkało mnie sporę i miłe zaskoczenie. Spodziewałem się spotkania z „drewnianym” pierwowzorem powieści grozy z nico naiwnym romantycznym wydaniu...