Frankenstein

Wspaniała powieść grozy, prekursor fantastyki. Trochę męczą opisy werterycznych przeżyć bohatera, jednak całość, wraz ze swoją nietypową budową tekstu, niesamowicie tworzy akcję i buduje napięcie.

Wspaniała powieść grozy, prekursor fantastyki. Trochę męczą opisy werterycznych przeżyć bohatera, jednak całość, wraz ze swoją nietypową budową tekstu, niesamowicie tworzy akcję i buduje napięcie.

Pokaż mimo to

Zawiedzie się każdy, kto sięgnie po ,,Frankensteina" Mary Shelley mając w pamięci wizerunek wykreowany przez popkulturę, oczekujący akcji rodem z Hollywood. W książce występuje potwór siejący postrach wśród ludzi, który jest przyczyną ogromnego bólu swojego stwórcy ale nie jest to horror a bardziej powieść psychologiczna, która została zniekształcona przez liczne adaptacje filmowe i przeróbki. Warto po nią sięgnąć, aby przekonać się, że autorka w swoim potworze widziała bardziej istotę udręczoną, do głębi skrzywdzoną a pragnącą jedynie bliskości drugiej osoby, niż zielonego bezmyślnego potwora.

Zawiedzie się każdy, kto sięgnie po ,,Frankensteina" Mary Shelley mając w pamięci wizerunek wykreowany przez popkulturę, oczekujący akcji rodem z Hollywood. W książce występuje potwór siejący postrach wśród ludzi, który jest przyczyną ogromnego bólu swojego stwórcy ale nie jest to horror a bardziej powieść psychologiczna, która została zniekształcona przez liczne adaptacje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bezgranicznie smutna historia o samotności, desperacji i rozpaczy wynikającej z poczucia wyobcowania i niemożności nawiązania kontaktu z ludźmi. W trakcie lektury pojawiają się pytania o granice ingerowania twórcy w losy powołanego do życia stworzenia, decydowania o jego szczęściu, życiu i śmierci; pytania o to, czy ludzie rzeczywiście są aż tak nieracjonalni i powierzchowni a wreszcie o o to, co faktycznie stanowi o tym, że ktoś jest "potworem". Główni bohaterowie tej powieści są całkowicie zaślepieni przez odrazę, strach, gniew lub chęć zemsty. Słowa: "zemsta" i "nienawiść" padają zresztą często, zwłaszcza w egzaltowanych wypowiedziach Victora Frankensteina. Efekt jest nieco groteskowy i nadal nie wiem, czy jest to tylko kwestia estetyki epoki czy efekt zamierzony. Sam Frankenstein jest w kulturze często mylony ze swoim "dziełem" i jest synonimem potwora. W trakcie lektury cały czas zastanawiałam się, czy rzeczywiście jest to aż tak duża pomyłka.

Bezgranicznie smutna historia o samotności, desperacji i rozpaczy wynikającej z poczucia wyobcowania i niemożności nawiązania kontaktu z ludźmi. W trakcie lektury pojawiają się pytania o granice ingerowania twórcy w losy powołanego do życia stworzenia, decydowania o jego szczęściu, życiu i śmierci; pytania o to, czy ludzie rzeczywiście są aż tak nieracjonalni i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, ku mojemu zaskoczeniu nie była horrorem, a opowieścią o samotności i wielkim smutku. Warta przeczytania.

Książka, ku mojemu zaskoczeniu nie była horrorem, a opowieścią o samotności i wielkim smutku. Warta przeczytania.

Pokaż mimo to

Klasyka - przepiękna i oryginalna, ale bardzo ciężka w odbiorze.

Klasyka - przepiękna i oryginalna, ale bardzo ciężka w odbiorze.

Pokaż mimo to

Nie ujmując Mary Shelly jej niesamowitego talentu do plastycznego ukazania emocji przeżywanych przez bohaterów, muszę z przykrością przyznać, że cieszyłam się, że udało mi się w końcu przedrzeć przez tę pozycję. Długie opisy skutecznie wytrącają z akcji i nie zachęcają do dalszego odkrywania fabuły :/

Nie ujmując Mary Shelly jej niesamowitego talentu do plastycznego ukazania emocji przeżywanych przez bohaterów, muszę z przykrością przyznać, że cieszyłam się, że udało mi się w końcu przedrzeć przez tę pozycję. Długie opisy skutecznie wytrącają z akcji i nie zachęcają do dalszego odkrywania fabuły :/

Pokaż mimo to

Przyznaję, że spodziewałam się zupełnie innego dzieła.
Chyba każdy zna z popkultury postać okropnego stwora, o jakim mowa w powieści. Nigdy nie oglądałam żadnego filmu dotyczącego tej historii i dlatego też myślałam, że imię tytułowe to imię potwora. Okazało się jednak, żę przeciwnie – to nazwisko jego twórcy. Było to jedno z pierwszych zaskoczeń.
Zaskoczenie numer dwa wiązało się z przyjęciem formy epistolarnej przez autorkę. Przeżyłam szok, bo nie mogłam sobie wyobrazić, jak można zawrzeć tę opowieść w listach. Mary Shelley wybrnęła jednak z tego koncertowo. Listy są klamrą spinającą powieść. Treść, o którą tak naprawdę nam wszystkim chodzi, jest soczystym nadzieniem tego prozatorskiego pierożka.
Jeszcze przed rozpoczęciem lektury wiedziałam, że Shelley była prekursorką gatunku s-f, nie wyobrażałam sobie zatem żadnych specjalnych efektów dotyczących technicznego oblicza pracy Frankensteina. W tym przypadku cała groza – jak przystało na powieść gotycką – kłębi się w ogólnym klimacie tekstu.
Jest tu – mimo nakreślonej w pewnym momencie sielanki – zimno, mokro, ciemno i niepokojąco. Atmosfera została zbudowana. Z jednego z opracowań wiem, że Shelley planowała napisać „najstraszniejszą powieść, jaką da się stworzyć” – muszę cicho przyznać, żę jej się udało. Na co dzień nie czytuję ani książek gotyckich, ani tych z gatunku fantastyki naukowej, ani tym bardziej horrorów, więc tak, ta powieść była dla mnie straszna.
Cała historia tworzenia potwora nie należała do najprzyjemniejszych, ponieważ moja wyobraźnia pracowała na wysokich obrotach. Późniejsze wypadki były bardzo przewidywalne i mniej więcej po połowie lektury zaczęłam odczuwać znużenie, bo spodziewałam się dalszego rozwoju wypadków. Mimo chwilowego zachwiania się mojej uwagi, z wypiekami na twarzy doczytałam do końca.
Opowieść o stworzeniu potwora przez bohatera jest wielowarstwowa. Po pierwsze jest hołdem dla nowinek technicznych i eksperymentów naukowych, jakie badacze wówczas wykonywali. Tak jak i późniejsze science-fiction, ma na celu ukazanie siły nauki, jednak tutaj pojawia się kolejna ważna uwaga. Udany eksperyment to jedno, ale trzeba pamiętać o konsekwencjach. Wiktor Frankenstein w pogoni za realizacją planu/marzenia/celu doprowadził też do wielu nieszczęść. Niestety zorientował się za późno. Jego historia może być jednocześnie przestrogą – „uważaj, o czym marzysz, bo może się to spełnić”.
Po drugie pojawia się filozoficzna kwestia dotycząca tego, czy człowiek rodzi się zły, czy to zło nabywa w konfrontacji z otoczeniem? Najwidoczniej Shelley była zdania, że zło jest nabyte. Potwór nie był potworem od zawsze, stał się nim w obliczu samotności, odrzucenia i odczuwanych na własnej skórze ataków agresji obcych. Urodził się dobry – stał się zły. Wstręt, jaki odczuwano z jego powodu był uczuciem wynikającym z jego odrażającej fizyczności. Człowiek boi się obcego i brzydkiego. To konotuje negatywne skojarzenia – intuicyjnie, automatycznie, tak po prostu.
Po trzecie warto zająć się postacią stwora. Stworzony był na podobieństwo człowieka. Miał podobne mu potrzeby – potrzeby fizjologiczne – głodu, ciepła, ale też psychiczne. Pragnął bliskości ludzi, w których widział coś, co go przyciągało. Próba zbliżenia się do fascynujących go Francuzów zakończyła się klęską. Kolejne podejścia także – nigdzie nie był dobrze widziany. Był odrażający. Kto by chciał zbliżyć się do strasznego potwora? No właśnie. Nieustanny brak towarzystwa, bratniej duszy (warto zauważyć, że na samym początku w korespondencji kapitana Waltona zawierają ustępy o tym, że niezbędny jest mu przyjaciel – stwór nie miał takiej szansy od losu), odbiły się na jego psychice. Z istoty poszukującej ludzkiej przyjaźni stał się żądnym zemsty straszydłem. Stał się uosobieniem zła.
W powieści jest wiele niedociągnięć konstrukcyjnych, obok najbardziej szczegółowych opisów wydarzeń i emocji, mają miejsce liczne braki w fabule. Co więcej sposób narracji jest dość nietypowy. Nie zmienia to jednak faktu, że książka jest fantastyczna i genialna.

Przyznaję, że spodziewałam się zupełnie innego dzieła.
Chyba każdy zna z popkultury postać okropnego stwora, o jakim mowa w powieści. Nigdy nie oglądałam żadnego filmu dotyczącego tej historii i dlatego też myślałam, że imię tytułowe to imię potwora. Okazało się jednak, żę przeciwnie – to nazwisko jego twórcy. Było to jedno z pierwszych zaskoczeń.
Zaskoczenie numer dwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

100 książek, które trzeba przeczytać przed śmiercią.
nr.28, 2019
👍Arcydzieło👍

100 książek, które trzeba przeczytać przed śmiercią.
nr.28, 2019
👍Arcydzieło👍

Pokaż mimo to

Rewelacyjna powieść, troszeczkę inna niż wersje filmowe, przynajmniej inaczej ją zapamiętałem. O dziwo mało elementów horroru, bardziej powieść psychologiczna. Mimo to czyta się ją szybko i przyjemnie. Jest to pozycja obowiązkowa nie tylko dla fanów "horroru".

Nie można oczywiście zapomnieć o pięknym wydaniu książki przez wydawnictwo Vesper oraz o kolejnym, znakomitym tłumaczeniu Macieja Płazy.
Nota na tym portalu zdecydowanie zaniżona.

Rewelacyjna powieść, troszeczkę inna niż wersje filmowe, przynajmniej inaczej ją zapamiętałem. O dziwo mało elementów horroru, bardziej powieść psychologiczna. Mimo to czyta się ją szybko i przyjemnie. Jest to pozycja obowiązkowa nie tylko dla fanów "horroru".

Nie można oczywiście zapomnieć o pięknym wydaniu książki przez wydawnictwo Vesper oraz o kolejnym, znakomitym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka przede wszystkim jest bardzo smutna. Nie straszna. Główni bohaterowie, czyli Wiktor i stworzony przez niego stwór są nierozerwalnie połączeni. Mimo nienawiści jaką czują do siebie, zdają się też czuć do siebie przywiązanie. Tragedie jakie spotkały Wiktora, źródło mają w tym jaką on tragedię życiową zgotował swemu "dziecku". Mnie najbardziej dotknęło to jak rodzaj ludzki zareagował na potwora. Jak bardzo boimy się czegoś nowego i brzydkiego, mimo, że kompletnie nie wiemy jakie są jego zamiary. Zdecydowanie jest to książka, którą warto poznać.

Ta książka przede wszystkim jest bardzo smutna. Nie straszna. Główni bohaterowie, czyli Wiktor i stworzony przez niego stwór są nierozerwalnie połączeni. Mimo nienawiści jaką czują do siebie, zdają się też czuć do siebie przywiązanie. Tragedie jakie spotkały Wiktora, źródło mają w tym jaką on tragedię życiową zgotował swemu "dziecku". Mnie najbardziej dotknęło to jak rodzaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to