Polecono mi tę książkę ze względu na to, że miałam w niej podobno znaleźc cząstkę siebie, ale ogólnie bohaterka jest zbyt pesymistycznie nastawiona do świata przez co może byc ciężko przez tą książkę przebrnąc.
Nie chciałabym w żadnym stopniu byc Suką ani miec jakiejś cząstki jej w sobie. Suka miała byc niezależną, silną kobietą-singielką, która reprezentuje obecne pokolenie błyskotliwych ludzi dążących do sukcesu, samodzielnych. Tymczasem Suka to dla mnie skrzywdzona głęboko przez ojca dziewczynka, która wyhodowała w sobie oprócz nerwicy natręctw, morza frustracji.
W prawdzie śmiałam się nie raz na niektóre porównania i ironie, to jednak Suka to seria powtarzalnych relfeksji i sytuacji, nie wnosi tyle, ile się po niej spodziewałam. Czytałam bardzo szybko, bo chciałam skończyc tę przejażdżkę ludzkiej nienawiści. Suka mnie do siebie nie przekonała, a przede wszystkim nie wzbudziła szacunku do samej siebie i jej niezależności i bezkompromisowości. Były one grubo przesadzone, a ludzie obsadzeni dookoła Suki przesadnie przedstawieni jako sami głupcy, których Suka przewyższa we wszystkim.
Podobała mi się w Suce ciągła autoanaliza rzeczywistości, ale jej wnioski były ciągle tak czarne, że miałam ochotę szybko tę książkę skończyc by się czasami nie zarazic depresją!

Polecono mi tę książkę ze względu na to, że miałam w niej podobno znaleźc cząstkę siebie, ale ogólnie bohaterka jest zbyt pesymistycznie nastawiona do świata przez co może byc ciężko przez tą książkę przebrnąc.
Nie chciałabym w żadnym stopniu byc Suką ani miec jakiejś cząstki jej w sobie. Suka miała byc niezależną, silną kobietą-singielką, która reprezentuje obecne...